Vitaulium: Hofwyck en Spaansche Wijsheit | Page 7

verschijnt, die grijpse by de vlechten; Voor isser vatten aen, 't is naemaels niet te rechten Soo ghyse glippen laet; want achter isse kael, Daer heeftse tuyt[7] noch haer; dies, vryers altemael! Past op het vinck-slagh wel, en laet geen tijd verlooren. So een geluckigh uyr u heden werd gebooren, So wacht tot morgen niet; wanneer het visje bijt, So slaet den[8] hengelaer, of anders is hy 't quijt.
Soo waegh ick dan uw naem, die soo langh sonder naem staet, Men oordeel of men dus het nut en 't soet te saem raedt:
Een halve kap, een lap van pluys of van fluweel Bedeckt voor locht en kouw het teere Vrouwen-scheel[9] Van 't voorhooft tot de kruyn, en wie kan sich beroemen, Dat hy die kap, die lap, met sijnen naem kan noemen? Nochtans krijght hy een naem waer aen hem yeder kent, En echter yeder seyt: "Ick weet niet wat je bent". Dit is u bey gemeyn; dies segh ick sonder wachten (Men magh het nemen aen of vryelick verachten):
Die op het uytterlick alleen sijn oogen wend, Vind tusschen u meer scheels[10] als tusschen Koe en End; Maer soo men meer op reen als nae 't fatsoen en stof kijck, Sijt ghy JE-NE-SCAY-QUOY van het Kasteel van HOFWIJCK.
Noten:
[1] er [2] In zijn Voorhout, [3] Voor verde, ver. [4] blinde (verg. dommerik). [5] De blinde waarzegger. [6] De honderdoogige wachter. [7] haarvlecht. [8] de. [9] hoofd, schedel. [10] verschils.

II.
DE SCHOU-BURGH VAN HOFWIJCK.
Die u een SCHOU-BURGH sey, sou die sich al vertasten? Of sou het dorre bosch der averechte[1] masten, Het machtigh Amsterdam, de geldsack van Euroop, Niet lijden, dat men u met sulcken naem hier doop? Nochtans soo kunt ghy 't sijn met wel-gegronde reden, Het spijte, soo het wil, die groote Stadt der steden; Haer SCHOU-BURGH heb de naem of heel of hallif wel, En dien' haer, om te sien een bly of treurigh Spel; Maer die uw Burgh beklimt tot boven op den solder, Schouwt steden daer van daen, en menign dorp en polder, Jae, schouwt op zijn gemack den halven wereldkloot, Daer yder speelt sijn Rol, hy sij of kleyn of groot.
Noot:
[1] Omgekeerde.

III.
DE KIIK-IN-DE-POT VAN VOORBURG.
So Voorburg, door de nood of door de gunst van Heeren, Sich eens sagh in een Stadt met wall' en muyr verkeeren, En bracht haer Vestingh uyt tot om dijns Heeren Slot, Was HOFWIJCK het kasteel, en Ghy KIIK-IN-DE-POT.
J. WESTERBAEN.

OP 'T HOFWIJCK
VAN DEN EDELEN EN GEESTIGEN HEER VAN ZUYLICHEM, &c.
Siet hier den rechten Hof, daer buyten 's Hofs geruchten De Wijsheyt leest haer bladt, de Ruste pluckt haer vruchten: Een schoon, een lustigh bladt, een welgesohildert bladt, Als Huygens in het gras en onder d' eycken sadt. Daer Huygens buyten 't Hof sijn Hof-tent heeft geslaegen, En queecksel en geboomt stelt boven 's Graven-Haegen. Maer een dinck vraeg' ick noch, en vraeg' het met verlof: Hoe kan het Hofwijck sijn, is Hofwijck in den Hof?
BOXHORN.

AEN DEN HEER VAN ZUYLICHEM,
OP ZIJN HOFWIJCKSCH GEDICHT.
Door-wijse Hovelingh, van veel' door nijdt bestreden, Van meer om strijdt geroemt! die midden in het slick Houdt beyde voeten droogh, en uw' genegenheden Noyt hinght aen ydelheit van 's werelts oogen-blick; Die nu en dan van 't Hof u laet nae Voorburgh voeren, En daer bekommeringh, beslommeringh ontwijckt, En daer uws selven sijt, een Heerschap by de Boeren, En daer u landt, u Hof, u rijck eens over-kijckt;-- U steene Hof-wijck wijckt voor sommige gebouwen, In grootheyt, kostlickheyt, doch niet in cierlickheyt; Maer nu gy door u pen door-kunstigh hebt ontvouwen, Hoe all' de werelts doen daer voor uw ooghen leyt, Mag 't steenen Hof-wijck wel voor and're 't vaentje strijcken, Maer voor 't papiere, 't welck is onwaerderelijck, Is 't reden dat het all' eerbiedighlijcken wijck'. Noch 't steenen Hofwijck, noch het sterckste huys van allen, 't Welck oyt is opgebouwt door Menschelicke hand, En sal altijdt bestaen; maer noyt en sal vervallen Dit HOFWIJCK, opgebouwt, mijn Heer! door u verstandt[1].
HENRICUS BRUNO.
Noot:
[1] Vernuft.

HOFWIJCK.
De groote webb' is af, en 't Hof genoegh beschreven: Eens moet het Hofwijck zijn. Wie kent den draed van 't leven, Hoe kort hy is, hoe taey? de snaer die heldste[1] luidt, Scheidt d' eerste menighmael van leven en van Luyt, Verkracht en over-reckt of met der tijd versleten. 'k Heb over-reckt geweest, maer bender[2] deur gebeten: Op 't slijten komt het aen: Twee dingen maecken 't waer, Of ick 't ontveinsen wouw, mijn jaeren en mijn haer. En als de snaer begint te vees'len en te pluysen, Soo staet sy meestendeel op 't schielicke verhuysen. Wie weet of 't schielicke verhuysen deser Ziel Niet voor mijn deur en staet? En of 't God soo beviel, Sou Hofwijck onberijmt sijn Stichter overleven, En wijcken voor 't Voorhout? en soud' ick my begeven, Die anderen mijn pen baldadigh heb geleent? Met reden eischte men de schuld van mijn