Verhalen van de Zuidzee | Page 2

te vinden. Snel en recht was hij naar den bodem gezonken, en Raoul wist dat het gewicht niet beter zou kunnen zijn.
"Nu, wat moet je er voor hebben?" vroeg hij, en de achteloosheid van zijn houding was buitengewoon goed.
"Ik wil--" begon Mapoehi, en achter hem, als een lijst om zijn eigen donker gezicht, knikten de donkere gezichten van twee vrouwen en een meisje instemming met wat hij wilde. Hun hoofden staken naar voren, er leefde een onderdrukte begeerte in, hun oogen schitterden hebzuchtig.
"Ik wil een huis hebben", ging Mapoehi door. "Het moet een dak hebben van gegalvaniseerd ijzer en een achthoekige klok. Het moet zes vadem lang zijn, met een galerij er rondom heen. In het midden moet een groote kamer zijn met een ronde tafel er in en de achthoekige klok aan den muur. Er moeten vier slaapkamers zijn, twee aan iederen kant van de groote kamer, en in iedere slaapkamer moet een ijzeren bed zijn, twee stoelen en een waschtafel. En achter het huis moet een keuken zijn, een goede keuken, met potten en pannen en een fornuis. En je moet het huis bouwen op mijn eiland, op Fakarava."
"Is dat alles?" vroeg Raoul ongeloovig.
"Er moet een naaimachine zijn", deed Tefara, Mapoehi's vrouw, zich hooien.
"En de achthoekige klok niet te vergeten," voegde Naoeri, Mapoehi's moeder er bij.
"Ja, dat is alles", zei Mapoehi.
Raoul lachte. Hij lachte lang en hartelijk. Maar terwijl hij lachte, loste hij in stilte vele problemen van hoofdrekenen op. Hij had nog nooit in zijn leven een huis gebouwd, en zijn idee?n omtrent huizen bouwen waren vaag. Terwijl hij lachte, berekende hij de kosten van de reis naar Tahiti om het materiaal te halen, van het materiaal zelf, van de reis terug naar Fakarava, en de kosten van het landen van het materiaal en het bouwen van het huis. Het zou komen op vierduizend Fransche dollars, ruim gerekend om heelemaal zeker te zijn--vierduizend Fransche dollars stonden gelijk met twintigduizend francs. Het was onmogelijk. Hoe kon hij de waarde van zulk een parel kennen? Twintigduizend francs was een massa geld--en een massa van zijn moeder's geld bovendien.
"Mapoehi," zei hij, "je bent een groote dwaas. Noem een prijs in geld."
Maar Mapoehi schudde zijn hoofd, en de drie hoofden achter hem schudden mee.
"Ik wil het huis hebben", zei hij. "Het moet zes vadem lang zijn met een galerij er rondom heen--."
"Ja, ja," onderbrak Raoul. "ik weet alles van je huis, maar dat gaat niet door, hoor. Ik zal je duizend Chileensche dollars geven."
De vier hoofden schudden in zwijgend afwijzen.
"En honderd dollars Chili crediet."
"Ik wil het huis", begon Mapoehi.
"Wat zou je aan dat huis hebben?" vroeg Raoul ongeduldig. "De eerste de beste cycloon die langs komt spoelt het weg. Dat weet je zelf ook wel. Het heeft er nu al veel van dat we een cycloon zullen krijgen, zegt kapitein Raffy."
"Niet op Fakarava", zei Mapoehi. "Het land is daar veel hooger. Op dit eiland, ja. Iedere cycloon kan over Hikoe-eroe heen slaan. Ik wil het huis op Fakarava hebben. Het moet zes vadem lang zijn met een galerij er rondom heen--."
En weer aanhoorde Raoul het verhaal van het huis. Verscheiden uren bracht hij door met te trachten de obsessie van het huis uit Mapoehi's hoofd te hameren; maar Mapoehi's moeder en echtgenoote, en Ngakoera, Mapoehi's dochter, stijfden hem in zijn voornemen een huis te hebben. Door de deuropening, terwijl hij voor den twintigsten keer luisterde naar de gedetailleerde beschrijving van het huis dat begeerd werd, zag Raoul de tweede boot van zijn schoener op het strand loopen. De matrozen bleven rusten op de riemen, hetgeen een teeken was van haast om weg te komen. De eerste stuurman van de Aorai sprong aan land, wisselde een paar woorden met den éénarmigen inlander, haastte zich toen naar Raoul. Een regenvlaag bedekte het gezicht van de zon, en het werd plotseling donker.
Raoul kon de dreigende lijn van de windhoos zien naderen over het water van de lagune.
"Kapitein Raffy zegt dat u als de bliksem moet maken dat u hier vandaan komt," was de begroeting van den stuurman. "Als er parels zijn, moeten we het maar riskeeren en ze later oppikken--zegt-ie. De barometer is gedaald tot negenentwintig-zeventig."
De windvlaag sloeg tegen den pandanus-boom boven hen, en streek door de palmen verderop. Een half dozijn kokosnoten vielen zwaar poffend op den grond. Toen kwam de regen aanzetten uit de verte, naderend met het geluid van een stormwind, en met zulk een geweld sloeg hij neer in de lagune, dat het stuifwater ronddreef als rook. Men hoorde het scherpe kletteren van de eerste droppels op de bladeren, toen Raoul overeind sprong.
"Duizend dollar Chili, contant betaald, Mapoehi," riep hij. "En tweehonderd Chili crediet."
"Ik wil een huis"--begon de ander.
"Mapoehi!" Raoul gilde om zich verstaanbaar te maken. "Je bent een dwaas!"
Hij vloog het huis uit, en, zij aan zij met den