Vechter

Vechter

The Project Gutenberg EBook of Vechter, by Hermannus Angelkot
This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or
re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
with this eBook or online at www.gutenberg.net
Title: Vechter
Author: Hermannus Angelkot
Release Date: September 7, 2004 [EBook #13386]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK VECHTER
***

Produced by Frank van Drogen, Eric Casteleijn and the Online
Distributed Proofreading Team.

VECHTER.
KLUCHTSPEL.
Vertoont op de Amsterdamsche SCHOUWBURG.
TE AMSTERDAM,
By Jacob Lescailje, Boekverkooper op den Middeldam, naast de
Vischmarkt. 1697

VERTOONERS.
VECHTER, een schoenlapper en brugophaalder. MAIKEN, zyn
huisvrouw. KLAARTJE, zyn dochter. VREDERYK, vryer van Klaartje.

HILLEBRAND, een out man. HEERE, een schipper. DAVIDJE, een
kruyer.

VECHTER.
EERSTE UITKOMST.
MAIKEN, KLAARTJE.
MAIKEN.
Al weer is die besukste kaerel uit het pothuis elopen. Ja wel, sulken
vent as dat is, daer is ommers niet goets af te hopen: Altyd het gat uit:
altyd her gat uit: en 't schone werk moet blyven staen. Daer komt
Tryntje Karnelis die wil heur muilen hebben, of ze wil daadlyk op een
aâr gaen, Syberig moet uit 'er huur, en die zou hy 'er kist kruijen. En de
Koster het hier eweest, hij zou veur Teeuwis de klokken luijen: Daer
kon hy mooy een hiele schelling meê verdienen in een half uur. Ja wel,
ik word schier uit men zinnen, de kaerel maakt 'et myn zo zuur. Zo as
hy me quelt; 't is niet om te verdragen. 't Is een rechte vrouwepest; en
een plaag der plagen. Lieve Klaartje, je bint wel ongelukkig mit sulken
vaâr.
KLAARTJE.
Wat zele we'r teuge doen, moeder?
MAIKEN.
Al wat ik raap of spaar, 't Is al te vergeefs, we binnen arm, in we zellen
arm sterven. In had jou goet niet vast eweest, je had al me niet veul
ehad van je erven Maar jou Vrederik zou hier komen, hoe of hy 't werk
al het beleid?
KLAARTJE.
Wel, loof ik. maar was 't niet beter eweest darmen 't hem niet had ezeit?
MAIKEN.
Och hy zag dat wel! hy het verstandts genoeg om dat te merken Ik wou
maar dat hy wat goets voor ons uit kon werken. Daer komt hy.

II. UITKOMST.
VREDERYK, MAIKEN, KLAARTJE.
VREDERYK.
Wel Klaartje, goejen dag kint. hoe gaet 'et met jou?
KLAARTJE.

Relykjes.
VREDERYK.
En hoe met jou Maiken? je bint zulken goên vrouw.
MAIKEN.
Ja, zo passelyk: 'k zou altemet wel goet wezen, as men 't 'er na maakten
Alles wil zo niet ezeit wezen.
VREDERYK.
Wel hoor: om dat we allebei zo haakten: Jy na je mans beterschap, en
ik na ons houwelyk Met Klaartje. zo heb ik nou alleding trouwelyk
Beschikt, als ezeit was. de mannen zellen hier komen, En spreken jou
zelfs: want ze schynen te schromen, Of ik ook een part zocht te spelen
aan je man. Daerom willenze het van jou eerst horen. en dan Heb ik 'et
belooft te vreden te stellen. Maar Klaartje, zou jy 'er je zelf ook in
quellen?
KLAARTJE.
Wat zel ik zeggen? 't is myn vader, maar 't doetme zulken verdriet.
Lieve Vrederik, dat men moeder zo veel droefheid aan hem ziet, Ik kan
'et je niet uitspreken, ik mach 'r wel lyen, Terwyl ik zie dat het licht tot
zyn beterschap zou kunnen gedyen.
VREDERYK.
Maar is hy inderdaat al zulken bolwurm als j'er van opgeeft?
MAIKEN.
Och! je hebt van je dagen zulken kaerel niet beleeft. Ik hebt je noch niet
half ezeit, men goe knecht, dat vechten, dat vechten. Dat valt me zo
zuur, wat het hy van zen leven niet al parten uit gaen rechten? Dat je
wist, hoe wel datwe gezeten hadden toen ik hem eerst kreeg? We
hadden een brave schoenmakers winkel op, in de halsteeg; In we
hadden zulke nering, zulke nering, ik kantje niet zeggen. Het
vloeidender in huis, maar altyd mosten wy achter leggen, Deur dat
vechten, en deur dat zuipen: dan in de kroeg, dan op de wacht; Dan
ereis op straet: het was hem evenveul, of het dag was of nacht. Dat
duurden dan dikwils ien hiele week achter malkander; Dan teugen een
Sinjeur, dan teugen een brakje, en dan weêr teugen een ander. 't
Scheelden hem niet, al had'et teugen zen eigen vaâr eweest. Hy was
dikwils hiel uitelaeten, hy leek wel een wild beest. Maar as ikje ezeit
heb, 't is nou noch wel zo goet as van te voren. Want sedert dat hy die
sneê in de bek kreeg, het hy 'r versworen. Met messen te vechten: dat

hy eerst altyd placht te doen: Daer het hy zo mennigen reis an de
Schout veur moeten bloên. Dan