Van Peking naar Parijs per auto | Page 3

een laatste bijeenkomst lieten de personen, die zich hadden laten inschrijven voor den tocht, zich nogal pessimistisch uit:
"De moeilijkheden, aan deze wonderlijke proefneming verbonden, blijven, ook na nauwkeurig onderzoek van eenige weken, even groot als op den eersten dag. De tocht Peking-Parijs zal waarschijnlijk onmogelijk blijken.
"Het is een gelegenheid voor de wegbereiders van het automobilisme om aan de mechanische trekkracht de oplossing te vragen van het geheim om woestijnen, bergen en steppen, de halve wereld, te doorkruisen."
De Matin vergeleek de reis met een poging om de Poolstreken te bereiken. Het publiek had nog een beslister opinie en zei kort en goed: "De tocht Peking-Parijs is onuitvoerbaar".
Ik moet bekennen dat ik, toen ik in den ochtend van den 20sten Maart Parijs verliet, om mij 's avonds te Cherbourg in te schepen, nog al sceptisch dacht over de waarschijnlijkheid om per auto diezelfde stad binnen te komen, terugkeerende uit de chineesche hoofdstad. En in mijn binnenste dankte ik den hemel en Nicolaas II--voor het bestaan van een transsiberischen spoorweg, die in geval van nood mij in betrekkelijk korten tijd thuis zou kunnen brengen.
Eens aan boord vergat ik bijna den automobieltocht.
De rit Peking--Parijs leek mij niet meer het werkelijke doel van mijn zwerftocht over den aardbol, maar slechts een laatste episode, het einde van een looping the loop rondom onze planeet.
Bovendien zwegen de couranten verder erover; de zaak scheen verzonken in den afgrond van vergetelheid, waarin alle dwaze plannen, alle utopie?n noodzakelijk moeten verdwijnen; maar neen, toch niet. Er was nog iemand, die er over dacht, zich voorbereidde, werkte en regelingen trof.
Dit maakte ik op uit een kort telegram, dat mij overhandigd werd tegelijk met den sleutel van mijn kamer in het h?tel te New-York. Ik maakte het open, terwijl de lift mij naar boven bracht. Ik las het, las het nog eens, en was zóó in gedachten verdiept, dat ik zonder het te merken op de 4de étage aankwam, waar de man van de lift mij vroeg, of ik van plan was naar het dak van het hotel te gaan.
De laconieke telegraphische mededeeling luidde: "Ge moet te Peking zijn den 1sten Juni." Meer niet.
Ik was den 1sten Juni, 6 uur 's avonds, present op het station van Peking, een doodgewoon gebouw dat tegen de oude en prachtige muren van de tartaarsche stad aanleunt, onder de indrukwekkende bastions van Chien-men, alsof het zijn armzaligheid trachtte te verbergen in de schaduw van zooveel grootheid. Dienzelfden avond kwam een italiaansche gendarme aan het h?tel der wagons-lits mij afhalen en overhandigde mij twee brieven, die voor mij waren bezorgd aan de italiaansche legatie. De eene was van de directie van de Corriere della sera en bevatte een aanvulling van het twee maanden geleden te New-York ontvangen telegram.
Ik moest deelnemen aan den tocht met de Itala van Principe S. Borghese. Ik was met deze mededeeling zeer in mijn schik, maar de brief hield nog een heugelijke tijding in.
Als gevolg van een overeenkomst tusschen de Corriere della sera en de _Daily-Telegraph_ werd ik uitgenoodigd geregeld ook aan de groote Londensche courant een telegraphisch verslag uit te brengen over den tocht Peking--Parijs.
Ik vergeet nooit, dat ik te Londen eerst recht journalist ben geworden. Ik heb daar aanschouwd de overweldigende bedrijvigheid van een wereldstad, en een groote bewondering voor Engeland en hoogachting voor de engelsche journalistiek is mij altijd bijgebleven. Ik beschouwde dus het voorstel om te werken voor de _Daily-Telegraph_ als een groot bewijs van vertrouwen en ik nam het met dankbaarheid aan.
Het andere briefje, mij door den gendarme overhandigd, was van Principe Borghese; het was al een week geleden aangekomen. Hij heette mij welkom en verzocht mij om een bijeenkomst op 6 Juni. Wij hadden elkaar nooit ontmoet, en nu was door het lot beschikt, dat wij maanden te zamen zouden doorbrengen, brood en vermoeienissen deelend in de intimiteit van een lange en wondervolle reis. Wij gevoelden beiden behoefte om kennis met elkaar te maken. Ik zou hem onmiddellijk wel hebben opgezocht, wanneer het briefje mij er niet van verwittigd had, dat de Prins eenige honderden kilometers ver was, bezig met den weg van Kalgan te bestudeeren. Ik wachtte derhalve geduldig zijn terugkomst af.
Dien avond bleef ik laat op de veranda van het hotel zitten phantaseeren. Ik herkende het oude Peking niet meer, de trotsche hoofdstad van het Rijk van het behoud, die ik zeven jaar geleden verlaten had, gedeeltelijk verwoest bij het beleg van de gezantschapsgebouwen, maar nog onveranderd in geest, in uiterlijk wezen, zichzelf getrouw, zeer bijzonder, omringd door de hi?ratische lijn van haar wonderbare muren.
De wijk van de Legaties kwam nu heel duidelijk uit tegen het avondrood van den hemel, met een groot aantal daken van paleizen en europeesche villa's, torenspitsen, een profiel van een westelijke moderne stad, die de ver verwijderde schilderachtige pagoden van de Keizerlijke paleizen verborg.
Electrische lampen werden aangestoken en verlichtten de