Sklepy Cynamonowe | Page 4

wabi1c mnie figlarnym mruganiem. Czu3em do? nieprzepart1 sympatiê. Wzi13 mnie miêdzy kolana i tasuj1c przed mymi oczyma wprawnymi d3o?mi fotografie, pokazywa3 wizerunki nagich kobiet i ch3opców w dziwnych pozycjach. Sta3em oparty o niego bokiem i patrzy3em na te delikatne cia3a ludzkie dalekimi, niewidz1cymi oczyma, gdy fluid niejasnego wzburzenia, którym nagle zmêtnia3o powietrze, doszed3 do mnie i zbieg3 miê dreszczem niepokoju, fal1 nag3ego zrozumienia. Ale tymczasem ta mgie3ka u?miechu, która siê zarysowa3a pod miêkkim i piêknym jego w1sem, zawi1zek po?1dania, który napi13 siê na jego skroniach pulsuj1c1 ?y31, natê?enie trzymaj1ce przez chwilê jego rysy w skupieniu--upad3y z powrotem w nico?? i twarz odesz3a w nieobecno??, zapomnia3a o sobie, rozwia3a siê,
NAWIEDZENIE 1 Ju? wówczas miasto nasze popada3o coraz bardziej w chroniczn1 szaro?? zmierzchu, porasta3o na krawêdziach liszajem cienia, puszyst1 ple?ni1 i mchem koloru ?elaza. Ledwo rozpowity z brunatnych dymów i mgie3 poranka--przechyla3 siê dzie? od razu w niskie bursztynowe popo3udnie, stawa3 siê przez chwilê przezroczysty i z3oty jak ciemne piwo, a?eby potem zej?? pod wielokrotnie rozcz3onkowane, fantastyczne sklepienia kolorowych i rozleg3ych nocy. Mieszkali?my w rynku, w jednym z tych ciemnych domów o pustych i ?lepych fasadach, które tak trudno od siebie odró?ni?. Daje to powód do ci1g3ych omy3ek. Gdy? wszed3szy raz w niew3a?ciw1 sie? na niew3a?ciwe schody, dostawa3o siê zazwyczaj w prawdziwy labirynt obcych mieszka?, ganków, niespodzianych wyj?? na obce podwórza i zapomina3o siê o pocz1tkowym celu wyprawy, a?eby po wielu dniach, wracaj1c z manowców dziwnych i spl1tanych przygód, o jakim? szarym ?wicie przypomnie? sobie w?ród wyrzutów sumienia dom rodzinny. Pe3ne wielkich szaf, g3êbokich kanap, bladych luster i tandetnych palm sztucznych mieszkanie nasze coraz bardziej popada3o w stan zaniedbania wskutek opiesza3o?ci matki, przesiaduj1cej w sklepie, i niedbalstwa smuk3onogiej Adeli, która nie nadzorowana przez nikogo, spêdza3a dnie przed lustrami na rozwlek3ej toalecie, zostawiaj1c wszêdzie ?lady w postaci wyczesanych w3osów, grzebieni, porzuconych pantofelków i gorsetów. Mieszkanie to nie posiada3o okre?lonej liczby pokojów, gdy? nie pamiêtano, ile z nich wynajête by3o obcym lokatorom. Nieraz otwierano przypadkiem któr1? z tych izb zapomnianych i znajdowano j1 pust1; lokator dawno siê wyprowadzi3, a w nietkniêtych od miesiêcy szufladach dokonywano niespodzianych odkry?. W dolnych pokojach mieszkali subiekci i nieraz w nocy budzi3y nas ich jêki, wydawane pod wp3ywem zmory sennej. W zimie by3a jeszcze na dworze g3ucha noc, gdy ojciec schodzi3 do tych zimnych i ciemnych pokojów, p3osz1c przed sob1 ?wiec1 stada cieni, ulatuj1cych bokami po pod3odze i ?cianach; szed3 budzi? ciê?ko chrapi1cych z twardego jak kamie? snu. W ?wietle pozostawionej przeze? ?wiecy wywijali siê leniwie z brudnej po?cieli, wystawiali, siadaj1c na 3ó?kach, bose i brzydkie nogi i z skarpetk1 w rêce oddawali siê jeszcze przez chwilê rozkoszy ziewania--ziewania przeci1gniêtego a? do lubie?no?ci, do bolesnego skurczu podniebienia, jak przy têgich wymiotach. W k1tach siedzia3y nieruchomo wielkie karakony, wyogromnione w3asnym cieniem, którym obarcza3a ka?dego p3on1ca ?wieca i który nie od31cza3 siê od nich i wówczas, gdy który? z tych p3askich, bezg3owych kad3ubów z nag3a zaczyna3 biec niesamowitym, pajêczym biegiem. W tym czasie ojciec mój zacz13 zapada? na zdrowiu. Bywa3o ju? w pierwszych tygodniach tej wczesnej zimy, ?e spêdza3 dnie ca3e w 3ó?ku, otoczony flaszkami, pigu3kami i ksiêgami handlowymi, które mu przynoszono z kontuaru. Gorzki zapach choroby osiada3 na dnie pokoju, którego tapety gêstwia3y ciemniejszym splotem arabesek. Wieczorami, gdy matka przychodzi3a ze sklepu, bywa3 podniecony i sk3onny do sprzeczek, zarzuca3 jej niedok3adno?ci w prowadzeniu rachunków, dostawa3 wypieków i zapala3 siê do niepoczytalno?ci. Pamiêtam, i? raz, obudziwszy siê ze snu pó?no w nocy, ujrza3em go, jak w koszuli i boso biega3 tam i z powrotem po skórzanej kanapie, dokumentuj1c w ten sposób sw1 irytacjê przed bezradn1 matk1. W inne dni bywa3 spokojny i skupiony i pogr1?a3 siê zupe3nie w swych ksiêgach, zab31kany g3êboko w labiryntach zawi3ych oblicze?. Widzê go w ?wietle kopc1cej lampy, przykucniêtego w?ród poduszek, pod wielkim rze?bionym nadg3owiem 3ó?ka, z ogromnym cieniem od g3owy na ?cianie, kiwaj1cego siê w bezg3o?nej medytacji. Chwilami wynurza3 g3owê z tych rachunków, jakby dla zaczerpniêcia tchu, otwiera3 usta, mlaska3 z niesmakiem jêzykiem, który by3 suchy i gorzki, i rozgl1da3 siê bezradnie, jakby czego? szukaj1c. Wówczas bywa3o, ?e zbiega3 po cichu z 3ó?ka w k1t pokoju, pod ?cianê, na której wisia3 zaufany instrument. By3 to rodzaj klepsydry wodnej albo wielkiej fioli szklanej, podzielonej na uncje i nape3nionej ciemnym fluidem. Mój ojciec 31czy3 siê z tym instrumentem d3ug1 kiszk1 gumow1, jakby krêt1, bolesn1 pêpowin1, i tak po31czony z ?a3osnym przyrz1dem--nieruchomia3 w skupieniu, a oczy jego ciemnia3y, za? na twarz przyblad31 wystêpowa3 wyraz cierpienia czy jakiej? wystêpnej rozkoszy. Potem znów przychodzi3y dni cichej skupionej pracy, przeplatanej samotnymi monologami. Gdy tak siedzia3 w ?wietle lampy sto3owej, w?ród poduszek wielkiego 3o?a, a pokój ogromnia3 gór1 w cieniu umbry, który go 31czy3 z wielkim ?ywio3em nocy miejskiej za oknem - czu3, nie patrz1c, ?e przestrze? obrasta go pulsuj1c1 gêstwin1 tapet, pe3n1 szeptów, syków i seplenie?. S3ysza3, nie patrz1c, tê zmowê pe3n1 porozumiewawczych mrugniê? perskich oczu, rozwijaj1cych siê w?ród kwiatów ma3?owin usznych,