Roman Pronunciation of Latin | Page 8

power. Probus explains the matter thus:
[Keil. v. IV. p. 220.] Praeterea vim naturamque I litterae vocalis plenissime debemus cognoscere, quod duarum interdum loco consonantium ponatur. Hanc enim ex suo numero vocales duplicem litteram mittunt, ut cetera elementa litterarum singulas duplices mittunt, de quibus suo disputavimus loco. Illa ergo ratione I littera duplicem sonum designat, una quamvis figura sit, si undique fuerit cincta vocalibus, ut acerrimus Aiax, et
"Aio te, Eacida, Romanes vincere posse."
Again in the commentaries on Donatus we find:
[Keil. v. IV. p. 421.] Plane sciendum est quod I inter duas posita vocales in una parte orationis pro duabus est consonantibus, ut Troia.
Priscian tells us that earlier it was, as we know, the custom to write two I's:
[Keil. v. III. p. 467.] Antiqui solebant duas II scribere, et alteram priori subjungere, alteram praeponere sequenti, ut Troiia, Maiia, Aiiax.
And Quintilian says:
[Quint. I. iv. 11.] Sciat etiam Ciceroni placuisse aiio Maiiam que geminata I scribere.
This doubling of the sound of I, natural, even unavoidable, between vowels, gives us the consonant effect (as vowel, uniting with the preceding, as consonant, introducing the following, vowel).
K has the same sound as in English.
The grammarians generally agree that K is a superfluous, or at least unnecessary, letter, its place being filled by C. Diomedes says:
[Keil. v. I. pp. 423, 424.] Ex his quibusdam supervacuae videntur K et Q, quod C littera harum locum possit implere.
And again:
K consonans muta supervacua, qua utimur quando A correpta sequitur, ut Kalendae, caput, calumniae.
Its only use is as an initial and sign of certain words, and it is followed by short A only.
Victorinus says:
[I. iii. 23.] K autem dicitur monophonos, quia nulli vocali jungitur nisi soli A brevi: et hoc ita ut ab ea pars orationis incipit, aliter autem non recte scribitur.
Priscian says:
[Keil. v. II. p. 36.] K supervacua est, ut supra diximus: quae quamvis scribetur nullam aliam vim habet quam C.
And Quintilian speaks of it. as a mere sign, but says some think it should be used when A follows, as initial:
[Quint. I. iv. 9.] Et K, quae et ipsa quorundam nominum nota est.
And:
[Quint. I. vii. 10.] Nam K quidem in nullis verbis utendum puto nisi quae significat etiam ut sola ponatur. Hoc eo non omisi quod quidam eam quotiens A sequatur necessariam credunt, cum sit C littera, quae ad omnes vocales vim suam perferat.
This use of K, as an initial, and in certain words, was regarded somewhat in the light of a literary 'fancy.' Priscian says of it:
[Keil. v. II. p. 12.] Et K quidem penitus supervacua est; nulla enim videtur ratio cur A sequente haec scribi debeat: Carthago enim et caput sive per C sive per K scribantur nullam faciunt nec in sono nec in potestate ejusdem consonantis differentiam.
L is pronounced as in English, only more distinctly and with the tongue more nearly approaching the teeth. The sound is thus given by Victorinus:
[Keil. v. VI. p. 32.] Sequetur L, quae validum nescio quid partem palati qua primordium dentibus superis est lingua trudente, diducto ore personabit.
But it varies according to its position in the force and distinctness with which it is uttered. Pliny and others recognize three degrees of force:
Priscian says:
[Keil. v. II. p. 29.] L triplicem, ut Plinius videtur, sonum habet: exilem, quando geminatur secundo loco posita, ut ille, Metellus; plenum, quando finit nomina vel syllabas, et quando aliquam habet ante se in eadem syllaba consonantem, ut sol, silva, flavus, clarus; medium in aliis, ut lectum, lectus.
Pompeius, in his commentaries on Donatus, makes nearly the same statement, when treating of 'labdacism':
[Keil. v. V. p. 394.] Labdacismum vitium in eo esse dicunt quod eadem littera vel subtilius, a quibusdam, vel pinguius, ecfertur. Et re vera alterutrum vitium quibusdam gentibus est. Nam ecce Graeci subtiliter hunc sonum ecferunt. Ubi enim dicunt ille mihi dixit sic sonat duae ll primae syllabae quasi per unum l sermo ipse consistet. Contra alii sic pronuntiant ille meum comitatus iter, et _illum ego per flammas eripui_ ut aliquid illic soni etiam consonantis ammiscere videantur, quod pinguissimae prolationis est. Romana lingua emendationem habet in hoc quoque distinctione. Nam alicubi pinguius, alicubi debet exilius, proferri: pinguius cum vel b sequitur, ut in albo; vel c, ut in pulchro; vel f, ut in adelfis; vel g, ut in alga; vel m, ut in pulmone; vel p, ut in scalpro: exilius autem proferenda est ubicumque ab ea verbum incipit; ut in lepore, lana, lupo; vel ubi in eodem verbo et prior syllaba in hac finitur, et sequens ab ea incipit, ut ille et Allia.
In another place he speaks of the Africans as 'abounding' in this vice, and of their pronouncing Metellus and Catullus; Metelus, Catulus:
[Keil. v. v. p. 287.] In his etiam agnoscimus gentium vitia; labdacismis scatent Afri, raro est ut aliquis dicat l: per geminum l sic loquuntur Romani, omnes Latini sic loquuntur, Catullus, Metellus.
M is pronounced as in