Robur de Veroveraar | Page 5

zooveel besproken lichaam zijn.
Daarenboven, hoe zou een bolied een trompet hebben kunnen bespelen? Het was om te lachen?
Wat die trompet aangaat, ja, men poogde wel hare schetterende fanfaar onder de rubriek: akoustisch bedrog te rangschikken. Maar daarin slaagden de geleerden volstrekt niet. In dit geval waren de ooren beter te vertrouwen geweest dan de oogen. Men meende iets gezien te hebben; maar men had zeker iets gehoord.
O, dat kon, dat mocht niet betwijfeld worden! Door niemand! Neen, door niemand!
In den nacht van den 12den op den 13den Mei--een zeer sombere nacht, tusschen twee haakjes gezegd--hadden de waarnemers van Yale-College, de wetenschappelijke school van Sheffield, zelfs eenige maten kunnen opschrijven van eene muzikalische melodie in ré majeur en in de vierkwarts maat, die noot voor noot het refrein van het Chant du Départ weergaf.
"Mooi!" riepen de Amerikaansche grappenmakers, "het is een Fransch orkest, dat daar boven in de hoogste luchtlagen speelt. Nu hebben wij le Chant du Départ, straks krijgen wij la Reine Hortense!"
Maar spotten is niet redeneeren. Dat merkte een waarnemer van de sterrenwacht te Boston op, welke inrichting door de Atlantic Iron Works Society gesticht werd. De meeningen van die Society op het gebied van sterrenkunde en meteorologie begonnen kracht van wet in de geleerde wereld te verkrijgen.
Toen kwam de sterrenwacht van Cincinnati tusschenbeiden, die in 1870 opgericht werd op den berg Lookout, dank zij der onbekrompenheid van den heer Kilgoor, die door zijne micrometrische metingen der dubbelsterren zooveel naam in de geleerde wereld verworven heeft. De directeur van die inrichting verklaarde met de meest mogelijke goede trouw, dat er zeker iets bestaan moest, hetgeen als onomstootbaar moest aangenomen worden; dat een bewegelijk lichaam zich nu en dan en binnen betrekkelijk korte tijdperken op verschillende punten in den dampkring vertoond had; maar dat het onmogelijk was omtrent den aard, de afmetingen, de snelheid van voortbeweging, de loopbaan van bedoeld lichaam eene uitspraak te doen.
Zoo stond het vraagstuk, toen een dagblad, welks verspreiding onmetelijk te noemen is: de New-York Herald, van een zijner geabonneerden de navolgende niet onderteekende mededeeling ontving:
"Men heeft voorzeker niet vergeten de ijverzucht, welke de twee erfgenamen van de Begam van Ragginahra bezielde, namelijk dien Franschen dokter Sarrasin, die te Franceville verblijf hield, en den Duitschen werktuigkundige Herr Schultze, die te Stahlstadt woonde. Die beide steden lagen, zooals men zich nog wel herinneren zal, in het zuidelijke gedeelte van den Staat Orégon, die deel uitmaakt van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika.
"Men zal voorzeker evenmin vergeten hebben, dat Herr Schultze, zwanger van het denkbeeld, om Franceville te verwoesten, een vreeselijk projectiel afschoot, met het doel om dat op de Fransche stad te werpen, ten einde haar met één slag in een puinhoop te verkeeren.
"En nog veel minder zal men vergeten hebben, dat dit projectiel waarvan de aanvankelijke snelheid bij het verlaten van de monding van het monsterkanon onnauwkeurig berekend was; door eene kracht zestienmaal grooter dan die der gewone projectielen voortgestuwd werd,--ongeveer honderd-vijftig geographische mijlen in het uur,--die het buiten onzen dampkring voerde, zoodat het niet meer op onze aarde teruggevallen is; maar dat het thans als een bolied rondom die aarde draait en daarom in alle eeuwigheid moet blijven draaien.
"En na de herinnering deswege opgewekt te hebben, zal het voorzeker veroorloofd zijn te vragen, waarom het lichaam, waarover zooveel rumoer gemaakt wordt en welks bestaan niet geloochend kan worden, die bolied niet zou zijn?"
Zeer geestig gevonden van dien geabonneerde van den New-York Herald, niet waar?
Maar de trompet dan?.... Hoe die te verklaren?
Er was wel springlading, maar geene trompet in het projectiel van Herr Schultze!
Dus, al die twisten, al die uitleggingen leidden tot niets. Het moest erkend worden: al die waarnemers namen al zeer slecht waar. Dat kon niet ontkend worden.
Bleef dus de hypothese van mijnheer Chang Kwa Ong, den directeur van Zi Ka Way over.
Maar,.... mocht men wetenschappelijke waarde hechten aan de meening van een Chinees?....
De oordeelvellingen waren natuurlijk alweer verdeeld. Een nieuwe oorzaak tot twisten was gevonden.
O, die geleerden! Wie zal de aarde er van verlossen?
De lezer moet nu niet gelooven, dat het publiek zoowel van de Oude als van de Nieuwe Wereld beu werd van het onderwerp. O, lang niet! Het gekibbel ging zijn gang, het getwist nam toe, zonder dat men er in slaagde tot overeenstemming te geraken. Men scharrelde en schermutselde eindeloos.
En toch had er een soort van wapenstilstand plaats. Het was alsof den geleerden gelegenheid gegeven werd om tot adem te komen.
Een paar dagen gingen toch voorbij, zonder dat het bewuste lichaam, bolied of geen bolied, gezien, zonder dat eenig trompetgeschal in de lucht vernomen werd. Was dat vreemdsoortige lichaam dus op het een of ander punt van de aarde neergevallen en zou het onmogelijk geacht moeten worden het weer te vinden? Of lag het in de diepten van de Groote Stille Zuidzee, of van den Atlantischen Oceaan? Of was zijn verdwijnen