Robur de Veroveraar

鮚
Robur de Veroveraar, by Jules Verne

The Project Gutenberg EBook of Robur de Veroveraar, by Jules Verne This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at www.gutenberg.org
Title: Robur de Veroveraar
Author: Jules Verne
Release Date: August 21, 2006 [EBook #19091]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK ROBUR DE VEROVERAAR ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

WONDERREIZEN.
JULES VERNE

ROBUR DE VEROVERAAR

AMSTERDAM UITGEVERS-MAATSCHAPPY "ELSEVIER" 1915

I.
WAARIN DE GELEERDEN EN OOK DE DOMKOPPEN MET DE HANDEN IN HET HAAR ZITTEN.
"Pang!...."
"Pang!...."
De twee pistoolschoten gingen als het ware tegelijkertijd af. Eene koe, die op een afstand van vijftig passen ongeveer rustig graasde, kreeg een der kogels in de bovenrugwervels. Toch, dat moet erkend worden, had zij aan het geheele geval hoegenaamd geene schuld. De onschuldigen boeten in den regel voor de schuldigen.
Geen der beide vechtenden was geraakt geworden. Zoo gaat het gewoonlijk in de wereld.
Wie waren die twee heeren, die daar op elkander geschoten, die naar elkanders leven getracht hadden?
Wij weten het niet. En toch was, dunkt ons, de gelegenheid schoon, om hunne namen aan de vergetelheid te ontrukken, om die namen voor het verre nageslacht te bewaren. Alles wat hier evenwel medegedeeld kan worden is, dat de eene, de oudste, Engelschman, en de andere, de jongste, Amerikaan was.
Vraagt men of wij de plek kunnen aanduiden, waar de doodonschuldige herkauwster haar laatste bosje gras gegraasd had? Niets gemakkelijker dan dat. Dat viel voor op den rechteroever van de Niagara, niet heel ver van die hangende brug, welke de verbinding daarstelt van den Amerikaanschen met den Canadaschen oever, op ongeveer drie mijlen beneden de beide watervallen.
De Engelschman trad toen met vasten tred op zijn tegenstander den Amerikaan toe:
"En toch, in weerwil van alles, houd ik steeds vol, dat het de Rule Britannia! was," zeide hij.
"Neen, gij vergist u. Het was de Yankee Doodle; ik verzeker het u," hernam de andere.
De twist zou waarlijk weer losgebroken zijn, toen een der getuigen--waarschijnlijk in het belang van het grazend vee--meende tusschenbeiden te moeten komen.
"Kom, kom," zeide hij, "laten wij aannemen, dat het de Rule Britannia en de Yankee Doodle was, dan hebt gij beiden gelijk, en dan kunnen wij ten minste gaan ontbijten, niet waar? Vindt gij dat geen prachtig voorstel?"
Dat compromis tusschen de beide vaderlandlievende volksgezangen van Noord-Amerika en van Groot-Brittanni? werd tot aller tevredenheid door beide partijen aangenomen.
Amerikanen en Engelschen gingen stroomopwaarts langs de Niagara en namen plaats aan de gastvrije tafel van het Goat-Island-h?tel, hetwelk op eene strook neutraal grondgebied tusschen de beide watervallen opgetrokken was.
Nu zij eenmaal voor hunne gekookte eieren, voor hunne traditioneele ham, voor hun koud roastbeef, dat met brandverwekkende mixed pickles smakelijk gemaakt werd, voor hunne thee, die bij stroomen vloot, om de beroemde watervallen jaloersch te maken, gezeten waren, nu zullen wij hen met rust laten. Wie weet daarenboven, of er over die mannen nog in dit verhaal zal gehandeld worden.
Wij voor ons gelooven aan die waarschijnlijkheid wel het allerminst.
Maar, wie had nu gelijk? De Engelschman, of de Amerikaan?
Dat was zeer moeielijk uit te maken. In ieder geval was dit tweegevecht een bewijs te meer, hoe hartstochtelijk opgewonden de gemoederen niet alleen in de Nieuwe maar ook in de Oude Wereld waren ter zake van een onverklaarbaar verschijnsel, hetwelk sedert een maand ongeveer, al de hersenen in de war bracht.

.... Os sublime dedit coelumque tueri

zegt Ovidius Naso ergens in zijne onvergetelijke gedichten ter verheerlijking van het menschelijk schepsel.
Inderdaad, nimmer had men, sedert de mensch op den aardbol verschenen was, zooveel en zoo bestendig naar den hemel gekeken als in deze laatste dagen.
Nu had juist gedurende den voorafgaanden nacht nog, eene luchttrompet hare schrille koperklanken door het luchtruim laten weergalmen, vlak boven dat gedeelte van Canada, hetwelk tusschen het meer Ontario en het meer Erie gelegen is. De een had duidelijk het Yankee Doodle gehoord, de andere het Rule Britannia. Vandaar die twist tusschen Anglo-Saksers, die met een stevig ontbijt te Goat-Island eindigde. Misschien hadden zij, alles wel beschouwd, niets van die vaderlandlievende gezangen gehoord, maar, wat door niemand betwijfeld werd, was dat dit vreemde geschetter zeer zonderling uit den hemel naar de aarde scheen neder te dalen.
Moest er aan een hemelsche trompet gedacht worden, die door een engel of een aartsengel bespeeld werd?.... Had men niet eerder te denken aan vroolijke en opgeruimde luchtreizigers, die dit klankrijke instrument, waarvan de Faam een zoo luidruchtig gebruik maakt, bespeelden?
Neen, waarlijk niet. Men kon kijken en turen, zooveel men maar wilde. Er was geen ballon, en er waren bijgevolg ook geen luchtreizigers te bespeuren. Een buitengewoon natuurverschijnsel deed zich in de hoogere luchtlagen vernemen.
Dat was een luchtverschijnsel, waarvan men noch den aard noch den oorsprong wist