Robinsono Kruso | Page 8

oro, ?i ridigis min, kiam mi ?in rigardis. a�?Ho senutila?��o!a� mi diris, a�?vi ne povas utili ion al mi! Mi vin ne zorgas savi. Restu, kie vi ku?as, ?is la ?ipo pereos; tiam, pereu vi kune kun ?i.a�
Tamen, mi pripensis, ke estos egalbone por mi kunpreni ?in; tial mi ?in metis en pecon de velo, kaj ?in ?��etis sur la ferdekon, por ke mi ?in metu sur la floson. Balda?- la vento blovis de la marbordo, tial estis necese, ke mi nun rapide rena?u; ?��ar mi sciis, ke je la turni?o de la fluo mi trovus malfacila?��on por atingi la terbordon. Sed, spite la ventego, mi sendan?ere atingis mian budon. Tagi?e, mi elpu?is mian kapon el la budo okul?��etis almaren, kiam, jen, tie ne estis ?ipo! La ?an?a?��o, kaj perdo de tia ?ipamiko min tute mal?ojis. Sed, mi ?ojis pensi, ke mi surterigis ?��ion, kio povas esti utila por mi. Mi nun devis ser?��i ion lokon kie mi povis fari mian lo?ejon. Duonvoje supren la monteto estis ebena?��eto, longa kvar a?- kvin dudekojn da futoj (24 a?- 30 metroj), kaj lar?a duoble, kaj ?��ar ?i havis bonvidon almare, mi pensis, ke ?i estos bonloko por mia domo.
Unue, mi fosis fosa?��on ?��irka?- spaco, kiu enhavis dekdu jardojn (10 metrojn), kaj en ?in mi enbatis du vicojn da fostoj, tiel firme kiel palisoj kaj alte kvin kaj duonon da futoj. Mi firme kunligis la fostojn per pecetoj da ?nurego, kaj starigis sur ilin pintitajn bastonetojn, najlforme. Tio fari?is tiel fortika palisaro, ke nek homo nek bestoj povis eniri.
La pordo de mia domo estis ?��e la supro, kaj estis necese, ke mi suprenrampu al ?i per ?tupetaro, kiun mi enprenis kun mi, tiel ke neniu alia povu supreniri samamaniere. Apud la postflanko de la domo staris alto ?tona?��o, en kiun mi faris kavernon, kaj metis la teron elfositan, ?��irka?- mian domon, alte duonmetre. Mi devis eliri unufoje ?��iutage por ser?��i nutra?��on. Unufoje, mi ekvidis kelke da kaproj, sed ili estis tro timemaj kaj rapidpiedaj por permesi min alproksimi?i ilin.
Fine, mi embuskis ilin apud iliaj nestoj. Min ekvidante en la valo, kaj ili sur alta?��o, ili forkuris timege, sed ili estante en la valo, kaj mi sur alta?��o, ili ne rigardis min. La kaprino, kiun mi mortpafis, havas idon siaflanke, kaj kiam la kaprino falis, la ido staris ?is mi dorse forprenis la kaprinon kaj tiam, la ido kuris miaflanke. Mi demetis la kaprinon kaj portis la idon hejmon por ?in dorlotigi; sed estante tro juna por nutri?i mi devis ?in mortigi.
Mi pensis unue, ke mi perdos ?��ian tempkalkulon pro la manko de plumo kaj inko; tial, mi starigis altan foston krucforme, sur kiun mi entran?��is la jenajn vortojn: a�?Mi alvenis Junio 8a 1659.a� Mi ?��iutage faris unu entran?��on, kaj tion mi da?-rigis fari ?is la lasta logo.
??isnune, mi ne diris vorton pri miaj kvar karuloj, kiuj estis du katoj, hundo kaj birdo. Vi povis imagi, kiom mi ?atis ilin, ?��ar ili estis la solaj amikoj lasitaj al mi. Mi alportis la hundon kaj du katojn de la ?ipo. La hundo konstante alportis objektojn al mi, kaj per ?ia bojo, bleketo, murmuro, kaj sporto, preska?- sed netute parolis kun mi.
Se mi nur povus havi iun apud mi, por ke mi tiun malla?-du, a?- tiu min malla?-du, kia plezuro tio estus! Alportinte inkon de la ?ipo, mi ?��iutage skribis skizon pro tio, kio okazis, ne tiom por la venontoj, kiuj eble ?in legos (post kiam mi estos mortinta, kaj foririnta), kiom por liberigi min de miaj propraj pensoj, kaj fortiri min de la nuna timo, kiu la tutan tagon restadis en mia koro ?is mia kapo doloras pro ?ia pezo.
Mi estis malapud la vojkuro de ?ipoj; kaj, ho! kia enuigo esti ?��etita sur tiun-?��i solecejon sen iu por ami min, por ridigi min, por plorigi min, por pripensi min. Estis enuige vagi, tagon post tagon, de la arbaro al la marbordo, kaj de la marbordo reen al la arbaro, kaj dume ?��iam okupi min per miaj propraj pensoj.
Tiom, pri la mal?oja ?ajno de mia stato; sed simile al la plimulto da aferoj ?i havis luman flankon tiel same kiel malluman. ??ar tie-?��i mi estis sendan?ere sur tero, kontra?-e la ceteraj de la ?ipanaro estis perdintaj. Nu, pripensis mi, Dio, kiu regas mian la sorton, kaj kondukas min per Sia mano, nun povas min savi de tiu-?��i stato, a?- alsendi iun por apudesti ?��e mi. Mi ja estas ?��etita sur krudan kaj dezertan parton de la terglobo, sed ne trovi?as sur ?i sova?aj bestoj por mortigi a?- vundi min. Dio sendis la ?ipon tiel apud mi, ke mi povis havigi ?��ion, kion mi bezonos por la resta?��o de miaj tagoj. Estu la vivo, kia ?i estos, tre multe estas, pro kio mi devas danki al Dio. Kaj mi balda?- forlasis ?��iujn mal?ojajn pensojn, kaj e?�� ne