Robinsono Kruso | Page 2

okazis ventego, kaj kvinanokte la ?ipo enfendi?is. ??iuj al la pumpiloj rapidis. La ?ipon ni sentis ?emi en ?��iuj siaj tabuloj, kaj ?ian traba?��on ektremi de la anta?-a ?is la posta parto; kaj balda?- klari?is ke ne estas ia espero por ?i, kaj ke ?��io, kion ni povas fari, estas savi niajn vivojn.
Unue, ni pafadis pafilegojn por venigi helpon, kaj post kelke da tempo, ?ipo ku?ante ne malproksime, alsendis boaton por helpi nin. Sed la maro estis tro maltrankvila por ?i restadi ?ipflanke; tial ni el?��etis ?nuregon, kiun la boatanoj ekkaptis kaj firme fiksis, kaj tiamaniere ni ?��iuj enboati?is.
Tamen, vani?is en tia maltrankvila maro, por peni albordi?i la ?ipon, kiu alsendis la virojn; a?- aluzi la remilojn de la boato, kaj ni ne povis ion fari, krom ?in lasi peli?i teron.
Duonhore, nia ?ipo trafis rifon kaj subakvi?is, kaj ?in ni ne vidis plu. Tre malrapide, ni alproksimi?is teron, kiun iafoje ni vidis, kiam ajn la boato levi?is sur la supro de ia alta ondo; kaj tie ni vidis homojn, kurante amase, tien kaj reen, havante unu celon, savi nin.
Fine, ?ojege, ni surteri?is, kie bon?ance, ni renkontis amikojn, kiuj donis al ni helpon por reveturi al Hull; kaj se tiam, mi havus la bonan sencon por iri hejmon, estus pli bone por mi.
La viro, kies ?ipo subakvi?is, diris kun grava mieno: a�?Junulo, ne iru plu surmaron; tiu ne estas la vivmaniero por vi.a� a�?Kial do, sinjoro, vi mem iros plu surmaron?a� a�?Tiu estas alia afero. Mi estas elnutrita por la maro, sed vi ne estas; vi venis sur mian ?ipon por eltrovi, la staton de vivo surmara, kaj vi povas diveni tion, kio okazos al vi, se vi ne reiros hejmon. Dio ne benos vin, kaj eble vi ka?-zis tiun-?��i tutan malbonon al ni.a�
Mi ne parolis alian vorton al li, kiun vojon li iris, mi nek scias, nek deziris scii?i, ?��ar mi estis ofendita pro tiu-?��i mal?entila parolado. Mi multe pensis; ?��u iri hejmon, a?- ?��u iradi surmaron. Honto detenis min pri iri hejmon, kaj mi ne povis decidi la vivkuron, kiun mi estis ironta.
Kiel estis mia sorto travive, ?��iam elekti la plej malbonon; tiel same mi nun faris. Mi havis oron en mia monujo, kaj bonan vesta?��on sur mia korpo, sed, surmaron mi ree iris.
Sed nun, mi havis pli malbonan ?ancon ol iam, ?��ar, kiam ni estis tre malproksime enmaro, kelke da Turkoj en ?ipeto, plen?��ase alproksimi?is al ni. Ni levis tiom da veloj, kiom niaj velstangoj povis elporti, por ke ni forkuru de ili. Tamen, malgra?- tio, ni vidis ke niaj malamikoj pli kaj pli alproksimi?is, kaj certi?is ke balda?-, ili atingos nian ?ipon.
Fine, ili atingis nin; sed ni direktis niajn pafilegojn sur ilin, kio ka?-zis portempe, ke ili deflanku sian vojon. Sed, ili da?-rigis pafadon sur ni tiel longe, kiel ili estis en pafspaco. Proksimi?ante la duan fojon, kelkaj viroj atingis la ferdekon de nia ?ipo, kaj ektran?��is la velojn, kaj ekfaris ?��iuspecajn difekta?��ojn. Tial, post kiam dek el niaj ?ipanoj ku?as mortitaj, kaj la plimulto el la ceteraj havas vundojn, ni kapitulacis.
La ?��efo de la Turkoj prenis min kiel sian raba?��on, al haveno okupita de Ma?-roj. Li ne agis al mi tiel malbone, kiel mi lin unue ju?is, sed li min laborigis kun la ceteraj de siaj sklavoj. Tio estis ?an?o en mia vivo, kiun mi neniam anta?-vidis. Ho ve! kiom mia koro mal?ojis, pensante pri tiuj, kiujn mi lasis hejme, al kiuj mi ne montris tiom da komplezemo kiom diri a�?Adia?-ia� kiam mi iris surmaron, a?- sciigi tion, kion mi intencas fari!
Tamen, ?��io, kion mi travivis tiam, estas nur anta?-gusto de la penadoj kaj zorgoj, kiujn de tiam estis mia sorto suferi.
Unue, mi pensis, ke la Turko kunprenos min kun si, kiam li ree iros surmaron, kaj ke mi iel povos liberi?i; sed la espero nelonge da?-ris, ?��ar tiatempe li lasis min surtere por prizorgi liajn rikoltojn. Tiamaniere mi vivis du jarojn. Tamen, la Turko konante kaj vidante min plu, min pli kaj pli liberigis. Li unufoje a?- dufoje ?��iusemajne, veturis en sia boato por kapti iajn platfi?ojn, kaj iafoje, li kunprenis min kaj knabon kun si, ?��ar ni estas rapidaj ?��e tia sporto, kaj tial li pli kaj pli ?atis min.
Unu tagon, la Turko elsendis min, viron kaj knabon, boate, por kapti kelke da fi?oj. Surmare, okazas tia densa nebulo, ke dekduhore, ni ne povas vidi la teron, kvankam ni ne estas pli ol duonmejlon (800 metrojn) de la terbordo; kaj morga?-tage, kiam la suno levi?is, nia boato estas enmaro almena?- dek mejlojn (16 kilometrojn) de la terbordo. La vento vigle blovis, kaj ni ?��iuj tre bezonis nutra?��on; sed fine per la helpo de remiloj kaj veloj ni sendan?ere reatingis la terbordon.
Kiam la Turko scii?is kiamaniere ni vojperdis, li diris, ke de nun, kiam li velveturos, li prenos boaton, kiu enhavos ?��ion, kion ni bezonus,