Princo Vanc | Page 7

per kiu nutri ilin."
La maljunulino ne kontrauxstaris, sed simile al birdo sxi nur saltflugis al brancxo de arbo, kie sxi sidis mangxante tiel trankvile kiel antauxe.
"Efektive!" kriis la malfelicxa Vanc' surprizegite, "cxu vi ankaux estas Baptopatrino? Vi kapriolas sammaniere."
"Sxi estas amikino mia," respondis la maljunulino. "Krom tio, mi cxion scias pri vi mem."
Vanc' povis nur petegi kompaton, kaj fine la strangulino aljxetis al li duonon da kuketo.
"Jen suficxe por via familio."
Vanc' provizis la etulojn, kaj poste komencis humile peti kelke da pecetoj por si mem.
"Atendu," diris la virino, sur la brancxo super lia kapo, "gxis mi vidos, kio estas en la mangxajxejo."
Tre subite sxi malaperis, sed baldaux, en la flanko de la arbotrunko, malfermigxis fenestreto, el kiu la sulkplena maljuna vizagxo elrigardis.
"Jen kelkaj sekaj panpecoj el la sxranko," sxi diris. "Vi povos havi ilin. Mi opinias, ke ili estos suficxe bongustaj kun iom da mielo."
Tion dirante, sxi proponis du-tri sximohavajn panpecetojn, kiujn Vanc' kiel eble bonhumore akceptis.
"Kie estas la mielo?" li demandis, cxagrenite rigardanta la sekajn pecetojn.
"Ho, mi mangxos la mielon, dum vi mangxos la panpecojn. Tio sendube estos la plej bona plano."
"Mi opinias ke vi estas suficxe avara!" li kolere kriis.
Sed, ho ve! Post tiu parolo, la pano forlasis liajn fingrojn, kaj aperis en la mano de la maljunulino.
"Ho, tre bone," sxi diris; "tute laux via elekto. Vi kompreneble ne estas devigata ilin ricevi."
La kompatinda Vanc' apenaux ne ploris pro cxagxreno kaj malsato, kaj cxi tiu lasta malfelicxajxo tute rompis lian fieron. Li tiel humile petis la panon, ke fine la stranga maljuna virinacxo pentis, kaj gxin redonis; kaj neniam estis io pli bongusta al li, ol tiuj sekaj sximohavaj pecetoj da pano.
"Vi povos tie dormi, kie vi estas," diris la maljunulino, kiam li finis la mangxadon; kaj sxi brufermis la fenestreton, neebligante ke iu ajn sciu, kie gxi estis aperinta.
"Ho, flankeparolante," sxi kriis post momento, elpusxante la kapon tra la arbosxelo, laux maniero kiu sxajnis tre maloportuna, "pri tiuj limoj, vi memoras, kaj pri la Fragokolora Sorcxisto, mi jxus estis dironta,--sed, ne; post plua konsiderado, tio estas negrava."
Kaj sxi denove malaperis, kaj ne estis revidata.
"Mi devas diri," murmuris Princo Vanc' en si mem, "ke strangaj aferoj cxiam okazas al mi." Kaj, kurbekusxigante sin sur la musko, li pro laceco dormis profunde.

CXAPITRO VII
La matena suno, brilante en la okulojn, vekis lin; kaj zorge sercxinte por certigxi, ke en tiu cxi loko estas nenio mangxebla, Vanc' alsxultrigis la skatolon kaj marsxis lauxlonge de la riverbordo. Estis belege hela mateno; birdoj kantadis, floroj malfermigxis al la lumo kaj, se li ne suferus pro cxiam pliigxanta malsato, la juna migranto povus tre gxui la marsxadon. Tamen li baldaux farigxis tiel malsata, ke li povis pensi pri nenio krom la mangxado. Malgraux tio, li iradis gxis la tagmezo, antaux kiam li trovis ion mangxeblan; tiam li gxojege ekvidis grandan arbon kovritan per maturaj persikoj, tiel rondaj kaj rugxaj, kiel infaneta vango.
"Jen festeno!" li avide diris al si, demetante la skatolon, kaj preparante sin kolekti plencxapelon de la bongustaj fruktoj.
Subite li faletis super io, kaj malsupren rigardante li vidis viron kusxantan sur la herbo, tenantan fermitaj la okulojn kaj la busxon malfermita.
"Hola!" ekkriis la Princo. "Kiu estas vi? Cxu vi dormas, aux maldormas?"
"Maldormas," respondis la viro sen movo.
"Kial do vi ne levigxas?" demandis Vanc'. "Cxu vi estas malsana?"
"Ne," mallonge respondis la viro.
Kaj li ja sxajnis tiel fortika homo, kiel oni povus iafoje renkonti.
"Kion do vi faras?" demandis la Princo, kiu tute perdis la paciencon kaj opiniis, ke la alia devus almenaux malfermi la okulojn, por vidi, kiu al li parolas.
"Atendas," diris la viro, fine malfermante la okulojn.
"Atendas kion?"
"Ke persiko enfalu en la busxon."
"Unu kusxas apud la vango," diris Vanc', "kaj alia falis precize en vian manon."
"Sed mi deziras ke gxi falu en la busxon," elgxemis la kusxanta viro. "Mi estas tiel terure malsata!"
"Tiel terure mallaborema, vi volas diri," ekkriis Vanc', tute perdinte la paciencon; kaj li komencis mangxi la bonegajn fruktojn. "Vi certe estas la plej mallaborema homo en la mondo."
"Se vi opinias tion," estis la malrapida respondo, "vi devus vidi mian kuzon Loto, kiu logxas malsupre apud la rivero, unu mejlon malproksime laux rekta linio."
"Li ja devas esti tre mallaborema, se li superas vin," diris la Princo, denove sursxultrigante la skatolon. "Cxu vi scias, kie logxas la Fragokolora Sorcxisto?"
"Mi scias," respondis la viro, "sed mi estas tro mallaborema por sciigi."
"La sciigo ne okupus pli da tempo, ol la diro, ke vi ne povas sciigi," kolere ekkriis Vanc'.
"Eble ne," estis la trankvila respondo; "sed, se mi sciigus, tio estus ion fari, kaj mi neniam faras ion."
Nenion plu dirante, la Princo ekiris laux la vojo. Li ecx ne restis por meti persikon en la malfermitan busxon de la mallaboremulo, kion li unue iom pripensis.
Li iradis suficxan tempon lauxlonge de la rivero, kaj preskaux forgesis kion la mallaborema viro diris pri la kuzo, kiam li subite