Perzië, Chaldea en Susiane

Perzië, Chaldea en Susiane

The Project Gutenberg EBook of Perzië, Chaldea en Susiane, by Jane
Dieulafoy This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and
with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
with this eBook or online at www.gutenberg.net
Title: Perzië, Chaldea en Susiane
Author: Jane Dieulafoy
Release Date: October 31, 2004 [EBook #13901]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK PERZIË,
CHALDEA EN SUSIANE ***

Produced by Jeroen Hellingman and the PG Distributed Proofreaders
Team

PERZIË, CHALDEA EN SUSIANE.
Door JANE DIEULAFOY

De heer Dieulafoy, ingenieur, bekend door zijne studiën over de
muzelmansche kunst, ontving van den minister van openbaar onderwijs
en schoone kunsten in Frankrijk de opdracht, om in Perzië de
monumenten te gaan bestudeeren uit het tijdperk der Sassaniden, van
de derde tot de zevende eeuw onzer jaartelling. Mevrouw Dieulafoy,
die haren echtgenoot reeds op vroegere reizen naar Spanje, Marocco en
Egypte had vergezeld, maakte ook dezen tocht met hem mede.

Alleen door eenige inlandsche bedienden begeleid, doorreisden zij
beiden Perzië, Chaldea en geheel Susiane: eene streek, nog door geene
vroegere fransche missie bezocht, en niet dan hoogst onvolledig bekend.
De reis duurde veertien maanden; in dien tijd legden onze reizigers te
paard een afstand af van ruim vijfduizend-achthonderd kilometers.
Mevrouw Dieulafoy was belast met de redactie van het dagboek der
reis en met het vervaardigen der photografiën. Wij vertrouwen dat het
onzen lezers niet ongevallig zal zijn, als wij hun uit dit belangrijk
verhaal het een en ander mededeelen.

I
29 Maart 1881.--De stad Erivan maakt een prettigen indruk: hare
huizen met platte daken zijn voor het meerendeel door tuinen omringd.
De witte bloesems der vruchtboomen en de wit gepleisterde muren van
eenige half in europeeschen trant opgetrokken woningen steken
vroolijk af tegen de grijze massa der inlandsche huizen, waarboven zich
de koepels der moskeeën verheffen. Indien de groen geverfde koepel
der russische kerk ons niet herinnerde dat wij ons nog altijd in het rijk
der Czaren bevinden, zouden wij ons gemakkelijk kunnen verbeelden,
reeds in Perzië te zijn.
Onze kales rijdt in vollen galop door de stad, en onze vlugge
postpaarden brengen ons weldra aan het logement, waar wij afstijgen,
gevolgd en aangegaapt door de inwoners, in menigte toegestroomd om
de vreemdelingen te bekijken. Jong of oud, zijn deze toeschouwers
genoegzaam zonder uitzondering leelijk. Sommigen dragen de platte
pet van de Klein-Russen en de lange toegeknoopte jas, bij ons onder
den naam van pool bekend; anderen dragen een cylindervormigen
papash van schapenvel en het met bont gevoerde ruime gewaad der
oorspronkelijke inwoners dezer streken. Bij allen hangt het hair in
lange stijve lokken langs het bleeke gelaat, waarop niets te lezen valt,
geen spoor van geest of vernuft, van hartstocht of gevoel. En met deze
doffe onverschilligheid van hun voorkomen stemt hunne geheele
houding, stemmen al hunne bewegingen overeen.
Op de binnenplaats bespeur ik in een hoek een jeugdigen knaap, wiens
verstandig en geestig gelaat des te meer in het oog valt bij het botte
voorkomen der anderen. Zijne regelmatige trekken zweemen naar den
zuiveren griekschen type; zijne zwarte krullende lokken omlijsten een

bevallig gezicht, waaruit mij twee groote guitige oogen als starren
tegenblikken; zijn oude versleten roode fez, die scherp tegen den
grauwen leemen muur uitkomt, heeft onwillekeurig mijne aandacht
getrokken. Hij is een jonge Armeniër, van Trebizonde afkomstig, en
door eene karavaan van perzische kooplieden hier achtergelaten.
Zoodra de knaap ons in het oog krijgt, snelt hij naar het rijtuig toe,
ontlast ons van onze bagage en geleidt ons naar de deur, waarvoor
verscheidene russische officieren staan, die na afloop der militaire
manoeuvres hier komen ontbijten.
De inrichting van de herberg is ontegenzeggelijk beter dan die der
gewone posthuizen, maar toch laat zij nog veel te wenschen over. De
onvermijdelijke samovar en eene tafel, bedekt met de voor alle
reizigers bestemde sponsen en kammen, vormen het geheele
ameublement van eene kamer, waarvan de vastgeschroefde vensters
gedeeltelijk met papier zijn beplakt. Het bed bestaat uit een dunne
matras en een deken; lakens zijn er niet, en zijn ook niet noodig, want
de Russen trekken, althans hier in Kaukasië, nooit hunne bovenkleeren
uit als zij slapen gaan.
Eene walging bevangt mij bij het binnentreden in deze kamer, waar
nooit versche lucht inkomt. Maar wij hebben geene keus en moeten de
dingen nemen zoo als ze zijn. Het komt er bovenal op aan, een ontbijt
machtig te worden; en daar ik het ongeluk heb, geen russisch te
verstaan, moet ik mijn verlangen door teekens te kennen geven. Ik
breng herhaaldelijk mijne vingers naar mijn geopenden mond, terwijl ik
met de andere hand op mijne maag wijs. Maar deze duidelijke mimiek,
die, dacht mij, overal verstaanbaar moest