Op Eigen Wieken | Page 5

verzocht mevrouw Carrol, de mama van Florence,
een voorraad bed- en tafellinnen te koopen, te laten naaien en merken,
en het als haar geschenk te zenden. Dit alles werd getrouw volbracht,
maar het geheim lekte uit, tot groot vermaak van de heele familie; want
tante March deed al haar best om heel onschuldig te kijken, en hield vol
dat zij niets kon geven dan de ouderwetsche paarlen, die zij al zoo lang
aan de eerste bruid beloofd had.
"Dat is een huishoudelijke smaak, dien ik met blijdschap in je zie. Ik
heb een vriendin gehad die haar huishouden begon met zes lakens,
maar daarentegen kristallen vingerglazen bezat voor dineetjes; dat was
haar genoeg," vertelde mevrouw March, de damasten tafellakens
gladstrijkende, met een echt vrouwelijke waardeering van de fijne
kwaliteit.
"Ik heb geen enkel vingerglas, maar dit is een uitzet voor mijn heele
leven, volgens Hanna," en Meta keek heel voldaan, zooals zij dan ook
wezenlijk wel mocht doen.
"Daar komt Teddy aan," riep Jo uit de gang, en allen liepen naar
beneden om Laurie tegemoet te gaan, wiens wekelijksch bezoek een
gewichtige gebeurtenis was in hun rustig leventje.
Een lang, breedgeschouderd jongmensch met een gladgeschoren hoofd,
een slappen vilten hoed, en een fladderende manteljas kwam met
verbazende stappen den weg af, sprong over de lage heg, in plaats van
behoorlijk het hek open te doen, en stevende recht op mevrouw March
af, met uitgestrekte handen en een hartelijk-- "Daar ben ik, Moeder!--Ja,
alles is in orde."
De laatste woorden waren het antwoord op een vragenden blik van de
oude dame, een vriendelijken, veelzeggenden blik, die door zijn
stralende oogen zoo openhartig werd beantwoord, dat de kleine
ceremonie, als naar gewoonte, met een moederlijken kus eindigde.
"Dit is voor mevrouw John Brooke, met de complimenten en
gelukwenschen van den maker. Mijn zegen Bets! Wel Jo, het doet een

mensch goed je eens weer te zien! Amy, je wordt wezenlijk al te mooi
voor een ongetrouwde jonge dame."
Terwijl Laurie sprak, gaf hij Meta een bruin papieren pakje, trok Betsy
aan haar haarlinten, zette groote oogen op over Jo's boezelaar, viel in
een aanbiddende houding voor Amy neer, en schudde toen ieder de
hand, terwijl allen tegelijk begonnen te praten.
"Waar is John?" vroeg Meta ongerust.
"Bezig met de papieren voor morgen te halen, mevrouw."
"Wie heeft de laatste match gewonnen, Teddy?" informeerde Jo, die, in
spijt van haar negentien jaren, nog steeds een vurige belangstelling
koesterde voor alle mannelijke sport.
"Wij natuurlijk. Ik wou dat je 'r bij geweest was!"
"Hoe is 't met de allerbekoorlijkste juffrouw Randal?" vroeg Amy met
een veelbeteekenenden glimlach.
"Wreeder dan ooit; zie je niet, hoe ik wegkwijn van smart?" en Laurie
gaf een klinkenden slag op zijn breede borst en loosde een theatralen
zucht.
"Wat is de laatste verrassing? Maak het pakje toch open, en laat het ons
eens zien, Meta," drong Betsy aan, nieuwsgierig het knobbelige pakje
bekijkend.
"Het is een goed ding om in huis te hebben, in geval van brand of
dieven," merkte Laurie op, toen, onder het gelach van de meisjes, een
kleine nachtwachtratel voor den dag kwam.
"Als John soms eens van huis is, en jij bang wordt, mevrouw Meta, dan
heb je er maar mee uit de ramen te zwaaien, en de heele buurt zal in een
ommezien op de been zijn. Een aardig ding, vind je niet?" en Laurie gaf
haar een proefje van het leven, dat er mee gemaakt kon worden, tot
allen hun ooren vasthielden.

"Ondankbare wezens! Maar van dankbaarheid gesproken, jullie mogen
Hanna wel dankbaar zijn, dat zij de bruidstaart van een wissen
ondergang gered heeft. Het pronkstuk werd juist thuis gebracht, toen ik
voorbij kwam, en als zij het niet manmoedig verdedigd had, zou ik er
eens even achter gezeten hebben, want het zag er overheerlijk uit."
"Ik zou wel eens willen weten, of jij ooit volwassen zult worden,
Laurie," zei Meta, op moederlijken toon.
"Ik doe mijn best, mevrouw, maar ik vrees, dat ik het niet veel verder
brengen zal; zes voet is ongeveer het maximum wat men in deze
verbasterde tijden bereiken kan," antwoordde de jongeheer, wiens
hoofd bijna aan de kleine gaskroon reikte.
"Ik veronderstel, dat het heiligschennis zou zijn iets in dit fonkelnieuwe
heiligdom te eten, en daar ik ongeveer uitgehongerd ben, stel ik voor te
verhuizen," voegde hij er even later bij.
"Moeder en ik zullen hier op John wachten. Er zijn nog een paar laatste
dingen te regelen," antwoordde Meta met een gewichtig voorkomen
wegdribbelend.
"Bets en ik gaan naar Kitty Briant om nog wat bloemen voor morgen te
halen," zei Amy, een flatteusen hoed op haar flatteus krulhaar zettende,
en zelf minstens even voldaan over het effect als de anderen.
"Kom Jo, laat jij mij tenminste niet in den steek. Ik ben zoo uitgeput,
dat ik zonder bijstand niet