Onder de wilde stammen op de grenzen van Afghanistan | Page 9

geloof, dat op den dag
der opstanding zijn heiligheid hun zonden en tekortkomingen zal
goedmaken en hun stellig en zeker tot de zaligheid zal doen ingaan.
De graven liggen altijd in noord-zuidelijke richting, en als men een gat
heeft gegraven, meer of minder diep in overeenstemming met den aard
van den grond, wordt er aan eenen kant een nis uitgehold, gewoonlijk
aan de westzijde, en het lijk wordt gelegd in de nis, met het gelaat naar
Mekka gekeerd. Er worden dan steenen om den rand van de nis gelegd,
zoodat als de aarde in de opening wordt geworpen, er niets op het lijk
komt, dat enkel is gewikkeld in een laken, daar doodkisten nooit
worden gebruikt.
Er worden allerlei wonderen verteld van de graven van heiligen, en wel
het algemeenst is het geloof, dat ze in lengte kunnen toenemen, en dat
die toeneming een bewijs is voor de aanneming van de gebeden van
den gestorvene door den Almachtige. Naast het zendingshuis in
Peshawer was zulk een graf, dat ieder jaar een voet langer werd. Toen
het zeven-en-twintig voet lang was geworden, was het
vooruitgedrongen tot aan den openbaren weg, en eerst nadat er een

officiëele order was uitgevaardigd door de districtsautoriteiten, dat de
verdere groei van den heiligen man moest ophouden, hield het graf met
groeien op. Dat graf is in den omtrek nog bekend als het
Negenellengraf en wordt door een groot aantal geloovigen ieder jaar
bezocht in de hoop, dat het hun voordeel zal aanbrengen.
Het gebruik van toovermiddel en of amuletten is algemeen. De
kinderen van de rijken kan men zien met colliers van amuletten,
geborgen in kleine zilveren doosjes, om den hals, terwijl zelfs de
armste arbeider een amulet heeft, gewikkeld in een stukje leêr en
gedragen om den hals of om den arm gebonden. Die amuletten zijn
meestal verzen uit den Koran, overgeschreven door den een of anderen
beroemden mollah en door hem gezegend; andere zijn kabbalistische
zinnen of woorden, terwijl weer andere gewone lapjes zijn of stukjes
papier, die door een heilig man gezegend zijn.
Bij meer dan één gelegenheid heb ik mijn recepten tot amuletten
verheven gezien, omdat de zieke meende, dat dit meer zou helpen, dan
te gebruiken wat het hospitaal hem aan geneesmiddelen meegaf. Een
patiënt verzekerde mij, dat hij nooit meer last van rheumatiek had
gehad, waar hij vroeger zooveel aan had geleden, nadat hij een recept,
waarin ik hem wat salicyl had voorgeschreven, om den arm had
gebonden, ofschoon hij nooit het drankje had ingenomen. Bij een
andere gelegenheid bevond ik, dat een man, die grijze poeders had
gekregen met een aanwijzing, hoe hij ze moest innemen, ze in plaats
daarvan met papier en al in een pakje had gebonden, dat hij in leêr had
genaaid en om den hals had gehangen met, naar hij mij verzekerde, de
gunstigste uitwerking.
Hieruit kan men vrijwel afleiden, dat mollahs en fakirs, die beweren,
dat ze het vermogen bezitten, om amuletten te maken voor alle bekende
kwalen en die dingen in het groot aan de menschen verkoopen, zich
vaak heel wat sneller verrijken dan een dokter, die de zieken op de
gewone wijze behandelt. Eens toen ik in het kamp was, ontmoette ik
een goochelaar, die op die manier schatten verdiende. Hij had een groot
deel van Zuidwest Azië bereisd, maar bleef nergens lang, daar zijn
behandeling spoedig haar kracht zou verliezen, als hij de eerste dagen

van het nieuwtje liet voorbijgaan. Een van zijn verrichtingen was, door
een vuur te loopen, zoogenaamd door de tooverkracht van de
mohammedaansche kalima. Er werd een gat gegraven in den grond en
gevuld met houtskool en hout, dat werd aangestoken. Nadat het vuur
wat was gaan luwen, werd de nog gloeiende asch met stokken
gebluscht, maar terwijl ze nog een beetje gloeide, liep de fakir onder
het zingen van de kalima er kalmweg overheen, waarna hij de
stoutmoedigsten onder zijn geloovig publiek uitnoodigde, zijn
voorbeeld te volgen, hun verzekerende, dat, als ze de geloofsformule
met hetzelfde vuur als hij opzeiden, hun geen leed zou geschieden.
Enkelen deden de proef zonder noemenswaardig nadeel; anderen
kregen wonden aan de voeten. Die ongelukkigen werden uitgelachen
door de anderen en beschuldigd, geen echte Mohammedanen te zijn,
zoodat hun de immuniteit was onthouden, toen ze de formule opzeiden.
Elken morgen en elken namiddag maakte de fakir zich gereed, om de
patiënten te ontvangen, die in massa toestroomden, toen ze van zijn
roem hoorden. Elke zieke moest den assistent een sommetje betalen en
werd dan naar den fakir gebracht, die op een mat bleef zitten. De fakir
vroeg hem een paar dingen over den aard van zijn ziekte, schreef de
amulet voor en ging over tot den volgenden patiënt. Drie- of
vierhonderd menschen konden bij één zitting worden behandeld, wat
als resultaat van een dag werkens voor den fakir een som van ongeveer