Onder Moeders Vleugels

Onder Moeders Vleugels, by
Louise M. Alcott

The Project Gutenberg EBook of Onder Moeders Vleugels, by Louise
M. Alcott This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and
with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
with this eBook or online at www.gutenberg.net
Title: Onder Moeders Vleugels
Author: Louise M. Alcott
Editor: G. W. Elberts
Release Date: December 17, 2005 [EBook #17337]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK ONDER
MOEDERS VLEUGELS ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

Onder Moeders Vleugels

Louise M. Alcott

HOOFDSTUK I.
KLEINE PELGRIMS.
"Kerstmis zal geen Kerstmis zijn, zonder presenten," bromde Jo, die
languit op het haardkleedje lag.
"Het is verschrikkelijk, arm te zijn!" zuchtte Meta en keek naar haar
oude japon.
"Ik vind het heel oneerlijk, dat sommige meisjes allerlei mooie dingen
hebben, en andere meisjes niets," voegde kleine Amy er ontevreden
snuivend bij.
"Wij hebben in elk geval toch Vader en Moeder en elkander," zei Bets
vriendelijk uit haar hoekje.
De vier jonge gezichtjes, bestraald door het haardvuur, klaarden bij die
bemoedigende woorden op, maar betrokken weer, toen Jo droevig zei:
"Wij hebben Vader niet, en zullen hem in lang niet hebben." Ze zei niet:
"Misschien nooit weer," maar allen voegden het er in hun hart bij, en
dachten aan den vader, die verre was, op het tooneel van den strijd.
Niemand sprak gedurende de eerste oogenblikken; toen begon Meta
weer op vroolijker toon:
"Jullie weet, waarom Moeder voorstelde, dat we dit jaar geen
Kerstpresenten zouden hebben: omdat het een moeilijke winter zal zijn
voor iedereen, en ze vindt, dat wij geen geld mogen uitgeven voor ons
pleizier, terwijl onze soldaten zooveel moeten doorstaan in het leger.
Véél kunnen we niet doen, maar we kunnen ons wel zonder mopperen
kleine opofferingen getroosten; maar ik geloof, dat ik te egoïstisch
ben," en Meta schudde haar hoofd, terwijl ze met spijt dacht aan al de
mooie dingen die ze graag wilde hebben.

"Ik geloof niet, dat het beetje, dat wij te besteden hebben, veel zou
kunnen uitrichten. We hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er
niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets
van Moeder of van jou moet verwachten, maar ik zou zoo dol graag
"Udine en Sintram" voor mezelf willen koopen, ik heb er al zoo lang
naar verlangd," zei Jo, die een boekworm was.
"Ik was van plan mijn geld te besteden aan nieuwe muziek," zei Bets
met een zuchtje, dat echter door niemand gehoord werd.
"Ik zal een mooi doosje met Faber's teekenpotlood koopen; die heb ik
bepaald noodig," zei Amy vast besloten.
"Moeder heeft niets gezegd van ons eigen geld, en ze zal toch niet
verlangen, dat we alles opgeven. Laten we ieder iets koopen wat we
graag willen hebben en wat pret maken; we zwegen heusch hard
genoeg om het te verdienen," riep Jo, terwijl ze de hakken van haar
laarzen op jongensmanier bekeek.
"Ik tenminste wel,--die elken dag die gruwelijke kinderen moet leeren,
terwijl ik er naar snak prettig thuis te zijn," begon Meta op klagenden
toon.
"Jij hebt het niet half zoo hard als ik," vond Jo. "Hoe zou jij het vinden,
uren lang opgesloten te zijn met een zenuwachtige, zeurige, oude dame,
die je al maar heen en weer laat loopen, nooit tevreden is, en je plaagt,
tot je in staat zou zijn het raam uit te springen, of haar een oorveeg te
geven?"
"Het is slecht om ontevreden te zijn,--maar ik geloof, dat borden
wasschen en alles netjes houden het naarste werk van de wereld is. Het
bederft mijn humeur, en mijn handen worden zoo stijf; ik kan haast niet
studeeren." En Bets keek naar haar ruwe handen met een zucht, die
ditmaal heel goed te hooren was.
"En ik geloof niet, dat een van allen het zoo erg heeft als ik," riep Amy,
"want jullie hoeven niet naar school te gaan met nuffen, die iemand
plagen, als hij zijn lessen niet kent, of uitlachen om zijn kleeren, en met

"étain" op iemands vader neerzien, als hij niet rijk is, en iemand
beleedigen, als hij geen mooien neus heeft."
"Als je "dédain" bedoelt, dan moest je dat zeggen en niet over "étain"
praten, alsof Vader een tinnen peperbus was," spotte Jo lachend.
"Ik weet heel goed, wat ik zeggen wil, en je hoeft er niet zoo "satiriek"
over te zijn. Het is heel goed om juiste uitdrukkingen te gebruiken en
zoo je "vocabulaire" te verrijken," zeide Amy deftig.
"Nu, vlieg elkaar maar niet aan, kinderen! Zou jij niet willen, Jo, dat we
al het geld nog hadden, dat Vader verloor, toen