Nieuwe Bloemlezing uit de dichtwerken van J.J.L ten Kate | Page 2

die duizend kleine plagen!
Heil, die met hun heldenbloed?'t Worstelperk der vrijheid verven!?Heil, die in den mutsertgloed?'s Hemels Martelkroon verwerven!?Welk een troost in allen nood,?Welk een roem in alle schande,?Waar we, trouw tot in den dood,?Vallen als eene offerande!
Maar hoe zelden gunt ons 't lot,?Grootsch te lijden, grootsch te sneven,?Met den gloriepalm tot God?Als een aadlaar op te zweven!?Ach, hoe pijnlijk, dag aan dag?Vaster in den strik gesparteld,?Niet te vallen door ����n slag,?Maar door naalden doodgemarteld!
AAN VADERS, DIE KINDEREN BUITEN HET?HUWELIJK HEBBEN.
Gij, die uit wulpschen lust de onnozelheid verraadt?In 't lichtgewaad eens Engels!?Die jaagt door vreemden hof, en zelfs geen blik meer slaat?Op de omgetrapte stengels!?'k Wil uw geweten zijn! 'k wil spreken van uw bloed,?Van 't pleegkroost der ellende,?Dat recht heeft op uw naam, uw liefde, uw overvloed,?Maar--nooit een vader kende!?Rampzaalge kinderen, die, ziekelijk en koud,?In d'Ugolino-toren?Van 't klemmende gebrek, dien gij hun hebt gebouwd,?In schande zijn geboren!?Hebt gij dan nooit voor hen een enklen zucht geslaakt??Voelt gij hun droeve schimmen?Niet woelen in uw hart, als schijndo?n, die, ontwaakt,?Uit d'engen grafkuil klimmen??Kunt gij den kinderen, die gij uw kindren heet,?��en uur van vreugde schenken,?En tevens niet aan al het jarenlange leed?Der ongenoemden denken??Wanneer ge uw naaste kind ten blijd geboortefeest?Met bloemen ziet versieren,?Staan dan zijn broeders niet verwijtend voor uw geest,?Die nooit hun jaardag vieren;?Die op denzelfden dag misschien den bleeken dood?Ontzind in de armen loopen,?Of--eindloos erger--voor een schaamle handvol brood?Hun kostbre ziel verkoopen?--?Hoe durft gij spreken, gij, van vaderteederheid?En vaderlijke zorgen,?En zeggen, dat ge uw kroost een vasten stand bereidt,?Uw kindren hebt geborgen,?Als de andren, buiten af, in 's waerelds oceaan,?Op schotsen ijs bevriezen,?En, voortgedreven door den zweependen orkaan,?In d' afgrond zich verliezen?--?Noemt u geen mannen, gij vreesachtigen! maar bloost,?Als gij die zwakke vrouwen,?Verlaatnen, blijven ziet bij heur verlaten kroost,?En--nog op God vertrouwen!?Noemt u geen vaders, gij die vaders zijt in schijn!?Daar zijn voor de Alziende oogen?Meer kindermoorders dan er moorderessen zijn--?Wanneer werd God bedrogen?
DES ZANGERS VLOEK.
BALLADE.
In overoude tijden?rees voor des pelgrims oog,?Ver boven beemd en bosschen,?een burchslot naar omhoog.?Het lag in bonte gaarden,?als in een bloemenkraus,?Waar springfonteinen speelden?in regenboogenglans.
Daar had een trotsche Koning?zijn machtig rijk gesticht;?Daar zat hij op zijn zetel?met somber aangezicht.?De dood lag in zijne oogen,?de hel in zijn gemoed,?Want wat hij sprak was geessel,?en wat hij schreef was bloed.
Naar deze Vorstenwoning?trok eens een Zangrenpaar,?Een jongling, blond van lokken,?Een grijsaard, wit van hair.?De grijsaard, met zijn speeltuig,?berijdt een fier genet;?De jongling gaat er nevens?met vogelvluggen tred.
Daar sprak de grijze Zanger:?"Houd u bereid, mijn zoon!?Het rijkste lied moet klinken,?en uit den volsten toon.?Verzamel al uw krachten,?de hoogste vreugde en smart:?De Koning moed gegrepen?in 't marmerkoude hart!"
Reeds treden be? de Zangers?de weidsche Hofzaal in:?Daar throont de norsche Koning,?de schoone Koningin:?De Koning, die in luister?het Noorderlicht gelijkt,?De Koningin, die lieflijk?als 't kuische maanlicht prijkt.
De grijsaard roert de snaren:?hoe zuiver trillen zij!?Hoe zwelt in stoute akkoorden?de wondre melodij!?Hoe klinkt als die eens Engels?des jonglings stem er door!?Hoe dreunt de bas des ouden?gelijk een geestenchoor!
Zij zingen van de vreugden,?de deugden van weleer,?Van lente, liefde en vrijheid,?van trouw en riddereer.?Zij zingen van al 't Schoone,?dat 's menschen boezem treft?Zij zingen van al 't Goede,?dat 's menschen hart verheft.
De dartle hovelingen?verleeren allen spot;?De dreigende oorlogshelden?verneedren zich voor God;?De Koningin, verteederd,?werpt, met een tranenvloed,?De puikroos van heur boezem?den Zangers voor den voet!
"Gij hebt mijn volk betooverd,?gij hebt mijn vrouw verleid!?Zoo brult op eens de Koning?in wilde grimmigheid:?Hij werpt zijn zwaard, dat vlammend?des jonglings borst doordringt,?Waaruit, voor gouden zangen,?een roode bloedstraal springt.
Verdwenen zijn de hoorders,?verbroken is het feest;?De jongling geeft al snikkend?in 's meesters arm den geest.?Die windt hem in zijn mantel,?en draagt hem door 't portaal,?En zet den dierbren doode?recht v��or zich in den zaal.
Maar voor de poort des Konings,?daar houdt de grijsaard stand,?Daar slingert hij liet speeltuig?uit de opgeheven hand:?En als de harp in splinters?verstrooid ligt op den grond,?Daar dreunt zijn stem ontzettend?door slot en gaarden rond:
"Wee u, gij trotsche zalen!?geen vriendlijk harpakkoord,?Geen zang worde in uw bogen?in eeuwigheid gehoord!?Daar mogen zuchten klinken?en schuwe slavenschre��n,?Tot u de geest der wrake?tot stuivend puin zal tre��n!
"Wee u, gij bonte gaarden?in 't gouden zonnelicht!?U toon ik dezes dooden?bestorven aangezicht.?"Het moge uw loof doen dorren,?uw bronnen stil doen staan,?Tot al uw heerlijkheden?in onkruid ondergaan!
"Wee u, verwaten moorder!?u vloekt wat Zanger heet!?Vergeefs zij al uw woeden,?geen lauwer kroone uw zweet!?Uw rijkdom moog' verroesten,?verderven al uw pracht,?Uw trotsche naam verzinken?in eeuwgen middernacht!"
De grijsaard heeft gesproken,?de Hemel heeft gehoord:?Vergruizeld zijn de muren,?verzonken is de poort.?Gelijk een schrikgetuige?staat daar ��en zuil all��en,?En deze, reeds gebarsten,?stort mooglijk straks in een.
De gaarden zijn verwilderd,?met distels overgroeid,?Geen struikjen geeft er schaduw,?geen beekjen dat er vloeit.?Des Konings naam verkondigt?geen lied, geen heldenboek;?Verzonken en vergeten!?dat is des Zangers vloek!
EEN BEKEND HUIS.
Wat wondre weemoed grijpt u aan?Bij 't huis, waar ge eens het oog van vrienden hebt zien blinken,
Wanneer