Myne eerste vlerken | Page 4

my het meest van zyn vrinden;?En kan er ook ergens een enkele zyn?Zoo trouw wel, als ik ben, te vinden?"
Dus sprak hy van zich, en zy antwoordde niet;?Hy zeide: "Nu, nu wil bedaren,?En maek toch daerin maer zoo groot geen verdriet,?Ik moet u iets anders verklaren...
"Hy heeft me gezegd, en hy zelf door zyn mond,?(Gy weet het, hy is my zeer eigen,)?Dat hy voor twee dagen op 't speelreizen stond,?Om... neen, neen dit mag ik niet zwygen...
"Om zich te begeven naer 't dorp hier naby,?Waer zyn te��rgeliefd' hem verwachtte,?En dat hy vertrok zoo verheugd en zoo bly,?En dat hy met u wel wat lachte!...
"En gy; ? ge mint nog dien valschaerd zoo zeer...?Zoo zeer dat ge om hem zit te weenen!...?Verlaet hem, dit raed ik u aen voor uw eer,?Zoo een vryer en is er toch geeneen!..."
Het meisje verstomde en het wist nu ook niet,?Wat zy van dit alles moest denken,?Edgard moest het weten..., ? Heer! wat verdriet!?Moest z'heur hart zoo eenen toch schenken!
Zy gaf echter geen of zeer weinig geloof?Aen al wat Edgard kwam vertellen;?Zy scheen voor zyn trouwlooze woorden als doof,?Die toch haren geest kwamen kwellen.
De nacht kwam nu aen, en zy liet snik op snik,?En angst kwam haer hart zoo bespringen,?En Edgardes woorden die baerden haer schrik,?Dien zy niet had kunnen bedwingen.
Het nachtuer bezwaert en zy, eerst zoo getrouw,?Wo? Geeraerd nu zelve ook vergeten,?Want 't scheen heur dat hy, ver van haer, nu in rouw,?Reeds was by eene andre gezeten.
Zoo kwam nu de morgen;--zy mind' hem niet meer,?Of scheen hem niet meer te beminnen;?Nogtans kwam 't gedacht van Geeraerdje zoo te��r,?Haer nog al gedurig te binnen.
Nu ook rees Geeraerd van zyn legerste�� op?Nog vol vreugdes- en liefdedroomen,?Hy sprak in zich zelv', en zyn vreugd steeg ten top,?"Van daeg zal ik nog by haer komen..."
De dag had zich naeuwlyks aen 't oosten getoond,?Of Edgard trok vol van gedachten?Tot haer, waer hy Geeraerd, zyn vriend, had gehoond,?Wiens liefde hy wilde versmachten;
En ditmael dan klapte en dan praett' hy zoo schoon,?Dat ze eindlyk hem wel moest gelooven;?En dat zy op 't laetste tot Edgardes loon?Haer liefde tot Geeraerd wo? dooven.
En de avond was daer, en onz' Geeraerd vol spoed?Kwam nu tot Heleentje geloopen,?Maer als hy haer zag, dan ontging hem zyn moed,?Hare armen die gingen niet open!...
Hy sprak haer hoe droef hy op reis was geweest,?Hoe blyde van by haer te wezen...?Zoo diep was Edgardes gezegde in haer geest,?Dat z' hem niet meer sprak lyk voor dezen...
Dit duerde dry dagen... misschien nog al meer,...?Heleen werd al drooger en drooger;?Ook Edgard die loog nu veel meer dan weleer,?En bragt het al hooger en hooger.
En Geeraerd die wist nu ook niet meer waerheen;?Hy vroeg haer gestaeg wat er scheelde,?Waerom zy dus zat, en zoo droef en alleen,?En zich nu, by hem, als verveelde.
Nu kon zy het zeker niet langer op 't laetst?Meer in haren boezem verbergen,?Zy zegde 't aen Geeraerd wat 't was, met er haest,?Hetgeen hare ziel zoo kwam tergen.
Maer nu ze maer kwam tot den uitleg der zaek,?Was droefheid weldra ook genezen,?Gemaklyk was Geeraerds verdedigingstaek?In zyn liefdeblikken te lezen.
Eerlang was haer Geeraerdjes onschuld bekend,?Zy opende de armen zoo blyde;?En Edgard met stappen, door hartzeer gewend,?Verwyderde zich van hen beide!
Sints heeft men van Edgard geen woord meer gehoord,?Waer henen hy trok, die verrader;?Sints zyn ze in hun liefde door niets meer gestoord,?En leven zoo teeder te gader.

Wee hem dan, wee hem dan, die onder den schyn?Van liefde, zyn vriend wil bedriegen,?Dra zal hy ja zelve het slagtoffer zyn?Van al zyn verfoeijelyk liegen!!!....
_Turnhout, 1840._
DE SPAENSCHE OVERHEERSCHING.
_Aen Henry Gregoir, kunstschilder._
Animus meminisse horret.?--VIRGILIUS. Eneid. I. II. v. 12--
Wanneer de vuige vreemdeling?Op 's Va��rlands lieven grond,?Den scepter zwaeide, en alles daer?Voor hem gebogen stond;
Wanneer hy trotsch met fieren blik?Den armen Belg bezag,?Die daer door zyne looden hand?Verplet te zuchten lag;
Wanneer de Belgies forsche leleuw?Met toegewrongen klaeuw?Te sluimren lag, terwyl 't om hem?Niets was dan zwarte rouw;
Wanneer de valsche Spanjaerd zocht?Met zynen yzren staf?Voor eeuwig 't eedle Belgenland?Te domplen in het graf;
Dan was er menig moedig hart?Voor Vaderland beducht,?Dan slaekte menige eedle borst?Een pynelyken zucht.
Dan ook wrong menig sterke vuist?Een dolk met woest geweld,?Doch de yzren keten al te vast?Hield hen, helaes, gekneld!
Geen echter, die zyn stem verlief,?Of die zich roeren dorst,?Dan immers was de kerker daer?Of 't stael doorstak zyn borst.
Ja, men vermoedde zelfs maer ����n?Van 't eene of 't andre feit,?Dan werd hy daedlyk opgeligt?Ter vierschaer heengeleid!
Dan sloot zich de yzren kerkerdeur?Voor eeuwig op hem toe,?Want daer nam men hem 't leven af,?Ach! waerom toch, en hoe?...
Waerom?... omdat hy zwygend vloekt?Het juk dat hem zoo pynt;?Omdat het eedle va��rlandsvuer?In zyne borst niet kwynt;
Omdat hy 't hart zich stukkend knaegt?Door wraekzucht en verdriet;?Omdat men d'haet tot 't spaensche volk?Hem op het aenzigt ziet.
Ziedaer zyn misdaed: va��rlandsmin,?Liefd' voor der vaedren erf!?Ziedaer waerom de vreemdeling?Hem stort in zyn verderf!
Hoe?... In een diepgelegen zael,?Waer lucht noch dag genaekt,?D����r