Het portret van Dorian Gray

Het portret van Dorian Gray

The Project Gutenberg EBook of Het portret van Dorian Gray, by
Oscar Wilde This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost
and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it
away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this eBook or online at www.gutenberg.net
Title: Het portret van Dorian Gray
Author: Oscar Wilde
Release Date: December 22, 2003 [EBook #10512]
Language: Dutch
Character set encoding: ASCII
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK HET
PORTRET VAN DORIAN GRAY ***

Produced by Anne Dreze and Marc D'Hooghe.

HET PORTRET VAN DORIAN GRAY
door OSCAR WILDE

Vertaald door MEVROUW LOUIS COUPERUS
1919

I.
Het atelier was vol rijken geur van rozen, en zoodra de lichte

zomerwind in de boomen van den tuin trilde, kwam er door de opene
deur een zware adem van seringen, eene fijnere aroom van den
roze-bloeienden meidoorn binnen.
Uit den hoek van een Perzischen divan, waarop hij naar gewoonte
ontelbare cigaretten lag te rooken, kon Lord Henry Wotton juist den
glans zien der honig-zoete en honigkleurige bloesems van gouden
regens; de trillende takken schenen nauwlijks dien last van vlammend
mooi te kunnen dragen. Fantastische schaduwen van vogels in vlucht
schoten over de lange tussore-zijden gordijnen, die voor het groote
raam hingen; zij deden er iets van een Japansch effect; zij herinnerden
aan de anemieke schilders van Tokio, die, trots eene zoo noodzakelijke
onbewegelijke kunst als de hunne, idee van snelheid en beweging
trachteden te beelden. Het doffe gegons der bijen, die schuurden door
het hooge ongemaaide gras of, met eentonig geduld, cirkelden om de
stoffig gouden horens van den strengelenden kamperfoelie, scheen de
stilte nog zwaarder te maken. Het vage gebruis van Londen was als de
bastoon van een ver orgel.
In het midden van de kamer, geklampt op een ezel, stond, ten voeten uit,
het portret van een jongen man van bizondere schoonheid; op eenigen
afstand zat de schilder zelve; Basil Hallward, wiens plotselinge
verdwijning eenige jaren geleden zoo eene algemeene nieuwsgierigheid
verwekte en aanleiding gaf tot menig vreemd vermoeden ...
Nu de schilder naar de gracieuze gedaante keek, die hij zoo knap in
zijne kunst had weerspiegeld, kwam er een lach van genot over zijn
gelaat; lang bleef die daar glanzen.
Maar plotseling hief hij zich op, en, de oogen dicht, drukte hij met de
vingers op dier leden, als zocht hij een vreemden droom, waaruit hij
ontwaking vreesde, in zijn brein vast te houden.
--Het is je mooiste werk, Basil. Het beste wat je ooit gedaan hebt, zei
Lord Henry slapjes. Je moet dat het volgende jaar bepaald naar den
Grosvenor zenden. De Academy is te groot en te algemeen. Wanneer ik
daar ook kwam, waren er of zooveel menschen, dat ik de schilderijen
niet zien kon,--en dat was vervelend,--of zooveel schilderijen, dat ik de
menschen niet kon zien, en dat was nog vervelender. Heusch, de
Grosvenor is de eenige plaats.
--Ik denk niet, dat ik dit ergens naar toe zal zenden, antwoordde Basil,
terwijl hij zijn hoofd met dat vreemde gebaar achterover wierp, waarom

zijne vrienden in Oxford gewoon waren hem uit te lachen. Neen, ik
zend het nergens naar toe.
Lord Henry trok zijne wenkbrauwen op en keek hem verbaasd aan door
de dunne blauwe kransjes van rook, die grilligjes van zijn
opiumcigarette opkrulden.
--Nergens naar toe? Beste jongen, waarom? Heb je daar een reden voor?
Wat zijn jullie schilders toch malle kerels. Je doet alles ter wereld om
naam te maken; zoodra je naam hebt, verlang je niets liever dan hem te
verliezen. Het is mal van je, want er is maar een ding in de wereld
slechter dan bepraat te worden; dat is: niet bepraat te worden. Zoo een
portret zou je stellen boven alle jonge schilders in Engeland en het zou
de oude jaloersch maken, als oude menschen nog zoo een emotie
konden ondervinden.
--Ik weet, dat je het dwaas van me zal vinden, antwoordde Basil; maar,
waarlijk, ik kan het niet expozeeren; ik heb er te veel van mij in gelegd.
Lord Henry strekte zich op den divan uit en lachte.
--Ja ik wist wel, dat je zou lachen, maar het is toch zoo ...
--Te veel van jou! Waarlijk Basil, ik wist niet, dat je zoo ijdel was, en
ik kan heusch geen gelijkenis zien tusschen jou, met je ruw gezicht, vol
rimpels, en je zwart haar, en dezen Adonis, die er uit ziet of hij uit
ivoor en rozeblaren gemaakt is. Beste Basil! hij is een jonge god! en
jij--nu je ziet er intelligent uit en zoo al meer, maar schoonheid,
heusche schoonheid eindigt waar een intelligente expressie begint.
Intellect is in zichzelve een soort van overdrijving en verstoort de
harmonie van elk gezicht; zoodra iemand