Het leven van Rozeke van Dalen, deel 2 | Page 2

graad.--Ach! nu moest Rozeke
er toch bepaald wat meer van weten; en, den volgenden ochtend, riep
zij den postbode op zijn voorbijtocht binnen, trakteerde hem met een
borrel, gaf hem het opgerolde boek weer mee en verzocht hem het te
willen overhandigen aan den ouden schoolmeester, met de
"kopplementen" of hij haar eens wilde laten weten waar dat al gebeurd
was en wat of't eigenlijk beteekende.
Den eigensten middag nog kwam de oude schoolmeester, met de
opgerolde illustratie onder den arm, gewichtig op 't boerderijtje. Het
was een kort, dik mannetje met frisch gezicht en grijze kortgeknipte
haren, fiks en trotsch stappend, een gouden bril over zijn kleine, sluwe,
tegen 't licht knippende, blauwe oogjes. Hij deed altijd heel gewichtig
en sprak een verzorgde, deftige taal, wat den dorpelingen eerbied en
ontzag voor hem inboezemde. Hij had een stokje in de hand en droeg
een rond zwart hoedje; en in 't knoopsgat van zijn zwart, glimmend
jasje stak een vuil-rood geworden decoratie-lapje.
"Wel zoo, bazin Van de Weghe, ebt-e gij nog meer zulke
belangwekkende tijdschriften ontvangen?" begon hij, glimlachend het
zorgvuldig opgerold sportblad vóór haar op het tafeltje leggend. En
genoeglijk kuchend ging hij zitten, zijn kleine oogjes nieuwsgierig op
haar gevestigd.
"Wa belieft er ou, miester?" vroeg Rozeke met een kleur, als altijd in 't
begin, door zijn deftigheid geïmponeerd en hem niet goed begrijpend.
"Of gij nog wel meer zulke dingen ontvangen ebt?" herhaalde de
schoolmeester met nadruk, eenigszins geërgerd dat zij niet dadelijk zijn
mooie taal verstond.
"Joa ik, miester, nog al wa poskoarten mee santjes op," antwoordde
Rozeke. "Wilt-e z'euk zien?"
"Zeker, zeker wil ik ze zien," zeide hij.
Rozeke, die Hilairken, haar zoontje, op den schoot had, ging den kleine

even in zijn wiegje leggen en haalde de zorgvuldig bewaarde
prentkaarten van jonkvrouw Anna uit de kastla. De schoolmeester
veegde tevreden- glimlachend zijn brilglazen schoon en schoof zijn
stoel gezellig dicht bij 't raampje, om goed te kunnen zien.
"'t Spijt mij da g'ou doarveuren gederangeerd hét, miester, 'k 'n há moar
es wille weten wat dat er doar onder gedrukt stoat en hoeverre van hier
dat da wel gebeurd es," meende Rozeke zich te moeten
verontschuldigen.
Maar de oude meester, reeds ten volle door zijn eigen nieuwsgierigheid
in beslag genomen, hoofdschudde dat er geen kwestie was van
derangeeren en bekeek de kaarten de eene na de andere, aanhoudend
glimlachend, met toenemende belangstelling.
"Weet-e gij wel, bazin Van de Weghe, dat het zeer veel voor u weerd is,
van zulk eene goede kennis, ik zou aast zeggen: zulk eene goede
vriendin van voornamen uize te ebben?" keek hij plotseling gewichtig
op.
Opnieuw begreep Rozeke hem maar half, maar zij knikte toch
toestemmend en antwoordde ietwat schuchter:
"Ba joa 't e-woar, miester? Z'hé zij mij lijk altijd nog al wel keune
verdroagen."
"Ja ja, ik wil 't gelooven, ik wil het wel gelooven," herhaalde hij, als
voor zichzelf, de laatste kaarten omkeerend.
En eensklaps keek hij haar strak en ernstig aan, terwijl hij eenigszins
verbitterd uitriep:
"Ad ik destijds zulke ooge bescherming genoten, dan zou er van mij
wel wat anders geworden zijn dan de rustende dorps-oofdonderwijzer
die ik nu ben!"
Rozeke, die steeds naar een onderwijzer,--en vooral naar een hoofd-
onderwijzer--als naar een overheid, met vereering had opgezien, keek

hem ietwat verwonderd aan.
"Ik vinde schoolmiester toch wel 'n scheune ploatse, miester," waagde
zij.
"Ja zeker, zéker!" riep hij eensklaps trotsch uit; "schoon is het zeker,
het is eene ooge en edele betrekking, maar eene welke de meeste
menschen, op het platteland althans, ongelukkiglijk doorgaans niet oog
genoeg waardeeren!"
Betrekking,... waardeeren ... opnieuw kon Rozeke die hoogdravende
woorden niet begrijpen; maar 't ergste was dat ze nu ook volkomen van
hun onderwerp afdwaalden, en zij nam moed en vroeg hem eindelijk,
terwijl hij even weer belangstellend de kaarten overzag:
"En da Fransch, miester, hè-je 't gij keune lezen? weet-e gij wat dat 't
es?"
"Ah, juist, ter zake!" zei hij.--Hij schoof de prentkaarten op zij, nam de
sportrevue weer op, ontrolde en ontvouwde die gewichtig en begon te
oreeren:
"Deze gelukkige jonge echtgenooten bevinden zich op hunne speelreis
in het zuiden van Frankrijk, in eene streek waar het altijd lente of
zomer is, waar jaar in jaar uit, ten allen tijde, de schoonste bloemen
bloeien en waar de boomen nooit unne bladeren verliezen. Al deze
prentkaarten, ter uitzondering van twee,--deze twee, die uit het noorden
van Italië komen,--en ook dit tijdschrift, zijn afkomstig uit Nizza en
omstreken, waar iederen winter, van November tot Mei, het rijke volk
van heel de wereld bij duizenden en duizenden zich komt verlustigen.
De sinaasappels,--de appelsienen, zooals de menschen hier ter streke
die schoone vrucht in unne onwetendheid noemen--groeien daar op de
boomgaarden gelijk ier de appelen en peren, en ook de sappigste
perziken en druiven en de lekkerste amandelen rijpen er