Eens Engelschmans eerste indrukken van New-York | Page 6

in den zomer een onwaardeerbaar gemak. Dat is anders dan in Londen, waar we 't ijs in brokjes halen bij den vischwinkel om den hoek.
Een groot verschil ook, de zuivere, koude flesschen melk van New-York bij het bestoven karretje met de bengelende bussen van den londenschen melkventer. Wat het eigenlijk huiselijk leven, het dagelijksch verkeer met zijn gezin betreft, hierin schiet de doorsnee-Amerikaan ontzaglijk veel te kort. Hij vliegt van huis 's morgens vroeg, slooft den lieven langen dag zonder zich den tijd te gunnen behoorlijk te eten bijna, en komt 's avonds doodmoe terug. De onuitgesproken overeenkomst bij 't sluiten van een huwelijk schijnt wel deze: de man verdient het geld; de vrouw geeft het uit. Heel veel komt het voor, dat de schoonmoeder bij de jonggehuwden haar intrek neemt. Ik heb nooit gehoord van vaders, die bij hun zoons of schoonzoons kwamen inwonen.
Men moet wel haast aannemen dat alle vaders vroeg bezwijken in hun felle jacht naar fortuin. Maar dat geregeld samenwonen van schoonmama's met haar kinderen bewijst althans dat de hartelijkheid tusschen ouders en kroost zooveel niet te wenschen overlaat.
't Is waar dat amerikaansche kinderen verbazend vroegrijp zijn en blijk geven van merkwaardig zelfvertrouwen. Ik heb hooren beweren dat de jeugd van het moderne Amerika zelfzuchtig is en buitensporig in haar eischen. 't Is de algemeene, haast afgezaagde klacht van ieder ouderpaar. Als ze waarheid bevat, dan is dat het rechtstreeksch gevolg van de omstandigheid, dat amerikaansche ouders zelden in hun kinderen een toekomstigen steun zien, of er op rekenen, dat ze althans zullen meeverdienen. Ik leerde zulke vaders kennen, die zich volkomen gelukkig en tevreden achtten in hun inspannend kantoor- en zakenleven, en het denkbeeld niet zouden kunnen verdragen, dat hun dochters zich ook maar haar zakgeld zouden verschaffen door eigen arbeid, of dat hun zoons iets van hun verdienste zouden afstaan ten bate van 't gezin. Een goed of afkeurend oordeel in dezen veroorloof ik mij niet. 't Is waar, dat amerikaansche kinderen oneindig meer vrijheid genieten dan de jeugd in Engeland. Hun genegenheid voor hun ouders lijdt er in elk geval niet onder; eer het tegendeel. Ze hebben dan ook waarlijk véél aan die hardwerkende "dads" te danken. Als men wil weten hoe de New-Yorksche beursmannen zich te weer stellen, moet men maar eens naar Broad-street gaan, om de daar werkzame "Kerb brokers" bezig te zien. Dat schouwspel vergeet een vreemdeling nooit. Hun manier van zaken doen vertegenwoordigt wel het toppunt van de tot het uiterste gespannen energie en de algeheele overgave, waarmede de New-Yorker zich wijdt aan het geldverdienen. Dat juist zij niet tot de rijkste en allermeest geziene effectenmakelaars behooren, doet er zooveel niet toe; hun methode is éénig in elk geval. Hun pantomimische doofstommen-conversatie met klerken en lastgevers op de verschillende hooger gelegen verdiepingen is van een ongelooflijke vlugheid en vaardigheid, die u letterlijk verstomd doet staan. Ik hoorde, dat ze daar in die smalle straat staan van 's morgens tien tot 's middags drie, onophoudelijk aan 't koopen en verkoopen, dikwijls zonder een potlood op 't papier te brengen, of hun naam te teekenen ter bevestiging van het gegeven woord.
Op drukke dagen heerscht hier een onbeschrijflijke opwinding, en 't lawaai dat die schreeuwende menigte maakt bij 't wilde handgezwaai en gewuif van hun seinen aan de telefoneerende klerken is letterlijk verbijsterend. "Drie kwart van onze zaken die hier worden afgehandeld", zeide mij een der deelnemers aan dezen wedstrijd in money-making, "gaat bij mondelinge overeenkomst. Dat noemen we 'gentleman's contract'. Als zoo'n curb-broker (trottoir-makelaar) zegt dat hij koopt, dan koopt hij, al gaat de koers naar beneden. Hij zou er niet aan denken, terug te krabbelen, al heeft hij geen letter zwart op wit gezet". Dat vond ik weer een mooi en opmerkelijk verschijnsel in New-York. Men kan niet nalaten lieden te bewonderen met een zoo sterk ontwikkeld eer- en rechtsgevoel. Een makelaar, dien men mij bij name heeft genoemd, zag zich ten gevolge zulk eener mondelinge overeenkomst aan den rand van den financieelen ondergang. Hij hield zijn woord; vertelde aan zijn vrouw wat hun stond te wachten, verkocht zijn automobiel den volgenden dag, nam een hypotheek op zijn huis en ontzegde zich voorloopig alle genoegens der weelde, waaraan hij gewend was. Daarna keerde hij naar Broad-street terug, en begon den strijd opnieuw. In zes maanden had hij zich er weer boven opgewerkt. En die smalle Broad-street is niet eens bij vele New-Yorkers bekend. 't Is een soort van romantische oase in een stad, waar het romantische over 't algemeen ver is te zoeken, in elk geval een avontuurlijke plek; waar in den kortst mogelijken tijd zich drama's afspelen met ver reikende gevolgen. Ik denk maar 't liefst aan dat plekje, waar een soort ridderlijke eerlijkheid en betrouwbaarheid wordt in acht genomen, wanneer ik weer eens lees hoe het amerikaansche publiek