Een Reisje door de Republiek Costa-Rica | Page 6

Middellandsche Zee.
Wij zetten onze reis per spoor verder voort. Aan het station was bij ons vertrek een groote drukte van gaande en komende treinen. De onze bestond uit zeer gemakkelijk ingerichte Pulman-cars. Wij vertrokken precies op tijd en stoomden naar Carthago, de oude hoofdstad. De weg voerde omhoog, langs steile hellingen, en weldra waren wij op den top van den berg, die de twee zee?n scheidt.
Carthago is een klein, nog echt spaansch stadje, met zijn marktplein en zijn castillaansche bogengalerij. Het is sedert de opkomst van de nieuwe hoofdstad, San José, er natuurlijk niet op vooruitgegaan; doch de onttroonde vorstin blijft nog altoos "de stad" van Costa-Rica. Bijna alle voorname families van het land waren oorspronkelijk hier gevestigd. Carthago heeft niet veel op met haar mededingster San José, welke het als een indringster beschouwt; de bewoners zijn er minder toeschietelijk, en meer terug getrokken; minder werkzaam trouwens ook. Toch zal de spoorweglijn, die de stad in directe verbinding stelt met Puerto Limon, op den langen duur haar bloei bevorderen, want zij is uitstekend gelegen voor den handel, juist op de grens, die het gebied der twee Oceanen scheidt.
De weg werd nu buitengewoon schilderachtig, en daalde langzaam; dikwijls reden we over bruggen, die diepe kloven overspanden. Zoo dicht gleden we langs de bergwanden, dat we de rotsen met de hand konden aanraken, als we den arm uit het raam staken. Deze weg moet voortdurend worden onderhouden; want dikwijls hebben instortingen plaats. Ook veel warme bronnen ontspringen hier, en een inrichting voor warme baden is opgericht te Aqua Caliente, die eigenlijk te weinig wordt bezocht. De spoorweglijn breekt zich hier baan door overhangende rotsen, die den weg versperden. Met ongehoorde stoutmoedigheid hebben de ingenieurs alle hinderpalen overwonnen. Boven ons de steile bergwanden; dan de smalle weg, waarover de trein voortspoedt, en beneden dien voorsprong weer de rotswand, die den muur van een afgrond vormt. Als daarboven ons een brok rots neerstortte, zou de trein als een nietig insect worden verpletterd. Op sommige plaatsen waren negers met ijzeren staven bezig, groote brokken aarde weg te wentelen, om den weg te verbreeden. Het was een angstverwekkend schouwspel.
Eindelijk kwamen we uit het bergland in de vlakte, en de koelere lucht maakte plaats voor de zwoele hitte der tropen.
"Mag ik je even lastig vallen om je waaier?" zei een knappe negerin tegen een andere, even zwart als zij. Die zwartjes komen uit Jamaica en de engelsche Antillen. Een amerikaansche maatschappij huurt ze voor twee jaar, vervoert ze met haar eigen booten, en bekostigt hun onderhoud in de bananenplantages, vanwaar ze, na afloop van hun werktijd, weer naar hun vaderland worden teruggebracht. Deze negers, van alle zwarten in Amerika het meest ontwikkeld en zeer werkzaam, slagen er in den regel in, een aardig sommetje over te sparen. Anderen nemen hun familie mee, en keeren vergezeld van vrouw, kroost en papegaai terug naar hun geboorteland. Hun eenig gebrek is de verbazend onaangename lucht, die ze verspreiden, en waardoor het in den wagon haast niet uit te houden was. De negerinnen dragen bij voorkeur dunne japonnen, schel en opzichtig van kleur.
Nu de trein midden door de vlakte stoomde, zagen we aan beide zijden van de spoorweglijn plantages braak liggen. In deze streken, waar alles, ook het onkruid, weelderig opschiet, kan de planter, om den grond te zuiveren, slechts tot verbranding zijn toevlucht nemen. Daarna verbouwt hij ma?s en maniok, maar vooral bananen, die weinig zorg behoeven en groote winsten opleveren. Een rivier, de Rio Banano, is naar deze vrucht genoemd.
We bevonden ons nu wel waarlijk in de tropen, waar de dalen wemelen van krokodillen, apen en slangen, waar de gele koorts den reiziger wacht.
Het eindstation van den spoorweg is Puerto Limon.
Het is een vierkante stad, geheel en al van hout opgetrokken, nadat twee of drie jaar geleden de plaats door brand is verwoest. Het geheele jaar door heerscht er een ondragelijke hitte. Ondanks de gunstige ligging als havenplaats, kon de stad niet tot bloei geraken, eer de verbinding met de hoogvlakte was tot stand gekomen. Sedert dit het geval is, staat Puerto Limon op dezelfde hoogte als Punta Arenas, wat haar belangrijkheid voor den handel betreft; hier wordt niet alleen de koffie van de hoogvlakte uitgevoerd, maar uit de nieuw aangelegde plantages in de omstreken worden verbazende hoeveelheden bananen naar Puerto Limon gezonden, voor de markten der Vereenigde Staten.
Nog eenmaal floot de boot, waarmede wij gingen vertrekken, en weldra zagen wij de kust uit het gezicht verdwijnen. Eer ik van mijn onderwerp afscheid neem, wil ik nog eens wijzen op de bijzonder welwillende bejegening, die vreemdelingen ten deel valt, als zij zich vestigen in Costa-Rica. Zij spelen dan ook trouwens daar, evenals in geheel Midden-Amerika, een voorname rol; maar hier komt de regeering hen vriendelijk tegemoet, als een drijfkracht, die de welvaart van het land bevordert, en beschouwt ze