De monumenten van den Girnar | Page 9

Die dure en vaak zoo weinig
nuttige reis is dus voor jonge lieden niet noodig ter voorbereiding van
een rol van beteekenis in Indië.
Ofschoon de stad Junagadh in de vlakte ligt, ziet zij er ondanks de
moderne gebouwen en de rechte straten schilderachtig uit. Als men de
oogen opslaat, ziet men de kanteelen van het fort en de toppen van den
Girnar, die een indrukwekkenden achtergrond vormen en
belangwekkende historische herinneringen oproepen.
Tijdens ons verblijf werd er over niets anders gesproken dan over het
verblijf van Lord Curzon, dat een waar succes was geweest. Er was
veel troepenvertoon geweest; er waren eerebogen opgericht en een
optocht van olifanten, geleid door ruiters op rhinocerossen. Des avonds
had een prachtige illuminatie de bevolking verheugd. Wat Lord Curzon
vooral genoegen deed, was het zien van de velden, die het einde van
den hongersnood aankondigden en daarmee tevens den terugkeer van
overvloed, want vele streken zijn zoo vruchtbaar, dat men er driemaal
in het jaar kan oogsten.
De oorsprong van Junagadh verliest zich in den nacht der tijden. Met de
Chudasama's als heeren van het land, komt men bij de historische tijden;
zij brachten een beschaving, waarvan de kunst nog sporen heeft
nagelaten op de rotsen van den Girnar.
In de 16de eeuw na hun val vernemen wij, dat Sorath in den tijd van
Akbar in negen afdeelingen was verdeeld, elk door een anderen stam
bewoond. De eerste, het nieuwe Sorath, was lang onbekend gebleven
door de vele bosschen en de ontoegankelijke bergen. Er was, zoo
vertelt een geschiedschrijver, een fort, dat Junagadh of Uperkot heette
en dat vroeger door sultan Mahmoed veroverd werd, die aan den voet
van het fort Moestafabad de moderne stad oprichtte. De gewoonte, om
haar enkel aan te duiden door het woord durg of gadh, dat is vesting,
dateert al uit zeer vroege oudheid. Daaruit blijkt, dat dit het fort bij

uitnemendheid was.
In het begin der vorige eeuw, in 1822, bezocht kolonel Tod Junagadh,
dat nog door wouden was ingesloten over een uitgestrektheid van
verscheidene mijlen, wouden zoo dicht, dat men er alleen in kon
binnendringen door de lanen, uitgespaard, om met de naburige plaatsen
gemeenschap te onderhouden.
De bevolking bestond uit dezelfde bestanddeelen als tegenwoordig,
Brahmanen, Mohammedanen, landbouwers als Ahirs, Koli's enz. en
Rajpoeten. Er waren niet meer dan een paar duizend inwoners, en nu
zijn er niet minder dan dertig duizend. Wat den vorst aangaat, hij had
geringe inkomsten en weinig eerzucht.
De groote monumenten, moskeeën, paleizen en graven zijn modern.
De stad heeft de muren behouden, waarmee Mahmoed haar begiftigd
had en daarbinnen ontwikkelt zij zich nog. Rondom de citadel is een
verlaten en onbebouwd gedeelte, waar men veel ruïnen vindt. Het strekt
zich uit tot aan den voet der muren; maar daarachter begint het vrije
veld met mooie woningen, o. a. die van den vizier. De tuinen bij die
villa's en de vruchten, die men er oogst, zijn vermaard.
Het aanzien van de straten wijst op welvaart; de bazars zijn goed
voorzien en leveren alle mogelijke producten der plaatselijke industrie.
Het zou eigenlijk het aardigst wezen, naar Junagadh te gaan in den tijd
der bedevaarten, die jaarlijks uit alle deelen van Indië er bijna honderd
duizend geloovigen doen samenstroomen. De menigte kampeert vaak
in de open lucht en bij den Girnar worden logeerhuizen voor de armen
ingericht, waar de menschen ook kosteloos worden gevoed. De
bedelaars van beroep, de sadhoes, schuilen waar ze maar kunnen,
dikwijls tusschen de ruïnen. De bedevaarten hebben altijd plaats in den
winter; dan is het klimaat zeer gezond, vooral in Januari en Februari;
maar het wordt ongunstig in den warmen tijd, wanneer dan ook de
bevolking naar de bergen trekt, en dat wel al van de maand Mei af.
Aan den Girnar zijn in de buurt van de tempels hôtels gebouwd, maar
het schijnt dat het er niet gezond is. De weinige Europeanen, die hier

wonen, gaan liever naar de zee, naar Veraval, dat vroeger een
eenvoudige inschepingsplaats was voor de Mohammedanen, die zich
naar Mekka begaven, en nu een stad is van meer dan 12.000 inwoners,
met een spoorweg verbonden aan Junagadh en station voor de
stoombooten, die geregeld dienst doen tusschen Bombay en Kathiawar.
Het paleis van den Nabab ligt in de hoofdstraat van Junagadh; daar Z.
H. afwezig was, konden wij er niet worden toegelaten, ik heb er alleen
van kunnen zien den mooien gevel van stuc en de terrassen; maar ik
weet, dat het inwendige weelderig is ingericht, misschien wel al te
modern. Het is een ongelukkige neiging van de indische vorsten, dat ze
onze europeesche producten stellen boven die van hun eigen industrie.
Zoo is het mooie Lal Bagh een echt anglo-indisch huis; men waardeert
wel het comfort, dat men er geniet, maar de inlandsche
handwerkslieden hebben niet veel verdiend aan de meubileering.
Ten noordwesten