Altenahr en zijn omgeving | Page 2

doen overgaan op den rotswand bij de plek, waar de schuldigen werden terechtgesteld.
Onder die naar voren springende rots leidt de straatweg langs den hoogen Kaiserstuhl in een bocht ons verder naar het dorp Marienthal aan den Trotzenberg met de ru?ne van denzelfden naam, geheel met dichte klimop begroeid. Het is de ru?ne van een klooster, dat in den tijd der fransche overheersching in 1795 werd verwoest. Wij passeeren dan het groote dorp Dernau, en komen na eene wandeling van een half uurtje bij het zoo mooi gelegen dorp Rech, dat rechts van de Ahr tegen den Nolls Nuck leunt. De steenen brug over de rivier werd in 1764 gebouwd, en met een huivering kan men zich de verschrikkelijke overstrooming voorstellen op den 21sten Juli 1804, toen de golven van de Ahr 2 1/2 M. boven de brug stonden.
Als we de brug overgaan, komen wij langs de kerk in de dorpsstraat met haar vriendelijke huizen; gaan we de straat door, dan volgt een prachtig groot bosch, dat naar het Kesselingerdal voert, waarin de Eifel zijn uitloopers zendt. Zoo weldadig als ons in Rech het aanzien der huizen aandoet, zoo meêlijwekkend zijn de armoedige menschen en de schamele woningen van Staffeln, het eerste plaatsje waar we daarna aankomen. Niets dan leemen hutten en met stroo gedekte huisjes, en waar werkelijk nog een pannen dak te zien is, zorgen de vele gaten, waar de pannen ontbreken, voor een levendige uitwisseling van lucht.
Een ietwat beteren indruk krijgen we op onze wandeling van Kesseling zelf, maar toch werden wij ook daar niet vroolijker gestemd, hetgeen wel zal gekomen zijn, doordat een vrij sterke nevel opkwam, die ons het uitzicht op het dal en de bergen benam. Wij maken dus rechtsomkeert en gaan van ons uitstapje in het dal van Kesseling naar Rech terug en van hier trekken we langs den linkeroever van de Ahr naar het welvarende dorp Mayschoss met zijn prachtige, met wijn begroeide bergen en de enkele nog overgebleven ru?nen van den Saffenburg, die in 1704 verwoest werd. De 258 M. stijgens naar de ru?ne hebben wij langs een voetpad in twintig minuten afgelegd, en boven worden we beloond door het heerlijke panorama dat we van hier genieten.
Tegelijk bewonderen we de overblijfselen van de stoutmoedige en sterke vesting, gebouwd door graaf Adalbert von Nürburg, die als burchtheer van Saphinberch in 1074 in de oude oorkonden wordt genoemd en van wien gezegd wordt, dat hij deze vesting gedoopt heeft naar zijn gemalin Sophie von Are. Er bestond namelijk tusschen de burchtjonkvrouw von Are en ridder Adalbert, toen hij nog op het kasteel zijner ouders, den burcht Altenahr, woonde, een van weerszijden nog onuitgesproken liefde. Adalbert trok, om zijne naar hij meende hopelooze liefde te vergeten, in 1065 met de scharen kruisvaarders, die zich bij Siegfried van Mainz hadden aangesloten, naar het Oosten en ging, toen zijn strijdgenooten uit den krijg terugkeerden, door voor gesneuveld of aan de vermoeienissen van den tocht bezweken. Dit brak het hart van het beminnende, verlangende meisje. Met goedvinden harer ouders nam zij afscheid van de wereld en richtte voor zich een kluis in op de eenzame rotspunt tusschen Mayschoss en Rech, om met haar smart alleen te zijn en zich gelaten op den dood voor te bereiden.
Iedere straal van hoop scheen uitgedoofd. Maar wie beschrijft dan ook de vreugde, toen na twee jaren een pelgrim bij de kluizenares binnentrad, die geen ander was dan de verloren gewaande ridder Adalbert. In het vaderlijk kasteel werd al spoedig het huwelijk gevierd, en later ging het gelukkige paar wonen in het op de plek van de kluis opgerichte kasteel Sophienburg.
Wij verlaten het plateau en gaan naar beneden langs de andere zijde van de rots dan die waarlangs we omhoog zijn gegaan; we komen dan langs het stationsgebouw, volgen verder de Ahr, passeeren den Lochmolen, het dorpje Laach, Reimershofen, en na nog tien minuten zien we aan steile rotswanden heel in de hoogte de overblijfselen van den in het jaar 1714 verwoesten burcht Are met den Riddersprong. Aan die steile helling is de sage verbonden van een jongeling, die uit de armen der burchtjonkvrouw von Are moest vluchten, toen haar vader hem ontdekte, en die zijn leven door een stoutmoedigen sprong in de diepte trachtte te redden. Daarom heet deze plaats de Rittersprung. Wie van de hoogte op de rotsvormingen aan den oostkant neerziet, wordt door een huivering aangegrepen. Met een paard dien sprong te wagen, was hetzelfde als den dood te zoeken.
Als wij de spoorwegbrug voorbij zijn, komen we aan den oudsten tunnel van Duitschland, geopend in het jaar 1834, en zijn dan bij het eigenlijke doel van onzen tocht, de parel van het Ahrdal, in Altenahr. Wij slaan in het hotel-restaurant Assenmacher ons kwartier op en vinden er rust en verkwikking na de vermoeienissen van de wandeling.
Na den voettocht en al